Nog maar een keertje bedankt voor jullie geduld ! Hier in het stoffige binnenste van Australie rondrijzen in een klein camperke is één ding, een beetje internetten af en toe lukt ook nog wel, maar een goei plek vinden om een halve boek te schrijven en een ferme serie zware foto's erbij te laden is toch wel andere koek.
Op dit moment zitten we al in Katherine (het tropische noorden) en hebben we er heel wat kilometers en avonturen opzitten.
We vonden een prima camping hier, met een superdeluxe zwembad (mét ligstoelen, zalig) en tafeltjes en stoeltjes en schaduw om te zitten schrijven.
Het is hier heel vochtig (nog nooit meegemaakt), heel warm (ook s'nachts !) en heel groen met veel palmbomen en tropische planten.
Peter zit zijn boek te lezen in zijne ligstoel en ik zit hier mijn verslag te maken.
Na ons vertrek uit Coober Pedy begon het centrum van Australie toch te lonken. We waren zeer benieuwd naar het beroemde Uluru (Ayers Rock) en de omgeving daar.
Maar de afstanden zijn hier enorm, dus er moesten nog wel wat kilometers gemaakt worden langs de Stuart Highway.
Onderweg deden we onze hoognodige tussenstops langs schaduwrijke rustplaatsen en bij stoffige roadhouses.
Op één van die verlaten rustplaatsen kwamen we terecht in een echte volière. Het zat er vol (echt VOL) met massa's groene parkieten. Je weet wel, bij ons zitten die altijd te kwetteren en te frazelen in hun kooitjes of op de Vogelmarkt.
En wij zagen ze nu vrij en vrolijk overal rondvliegen rondom ons. De bomen zaten er echt vol van. En het waren allemaal groene !
Ze nestelen blijkbaar in holle bomen en ze zitten mekaar echt ook op te vrijen, zoals ze bij ons in hun kooitjes doen. Echt heel tof om mee te maken.
Later zullen we ze nog overal tegenkomen, maar op die plek zaten er echt honderden en ze lieten ons redelijk dichtbij komen om een fotooke te maken.
We zijn daar zeker een uur blijven plakken, en ik maar achter de parkieten lopen.
Ik heb er zelf ooit een koppeltje gehad, maar ik had er zo'n medelijden mee in dat kooitje, dat ik ze terug heb gegeven. Op hun geboorteplek mochten ze vrij rondvliegen en dat vond ik veel beter :-)
Die avond vonden we een banale kampeerplek in Marla (beetje ongezellig en veel insecten s'avonds). Daar zijn we dus s'morgens snel weer vertrokken.
De weg naar Uluru is làng.
We moesten de Stuart Highway verlaten en afslaan op de Lasseter Highway en dan was het nog zo'n 250 km tot Uluru, dus beter nog een nachtje ergens kamperen.
We hadden een tip gekregen van schoolvriendin Vera (hoi Vera !) om te gaan kamperen in Curtin Springs.
Daar zijn we dan gaan aankloppen en het was er inderdaad héél gezellig.
Een roadhouse met gratis campsite, een tof café met leuk terras eraan vast en twee gezellige dames achter den toog.
Toen we op de camping geinstalleerd waren bleek er een tamme emoe (Australische struisvogel) rond te lopen, dus dat was wel plezant. Die hadden we alleen nog maar van ver tussen de bush gezien en nu konden we er eens eentje goed van dichtbij bekijken.
De avond was snel voorbij voor ons : we hadden spijtig genoeg geen brandhout (we moesten dringend weer eens gaan sprokkelen), dus een vuurtje maken was er niet bij die avond.
De insecten kwamen na zonsondergang ook in zo'n grote aantallen langs daar (dikke kevers en grote sprinkhanen en de gebruikelijke muggen natuurlijk), dat we in ons camperke gevlucht zijn.
Nu zijn dat op zich allemaal onschuldige beestjes, maar bij het kleinste lichtje zijn ze helemaal het noorden kwijt en dan springen ze zonder enige oriëntatie op alles wat in hun buurt zit. En je mag het geloven : zo'n dikke zwarte kever in je haar of een enorme sprinkhaan op je lijf : dat is elke keer flink schrikken.
Vandaar dat kampvuurtjes heel handig zijn in Australie : daar houden de beestjes niet van :-)
Maar al bij al was het toch weer een gezellige avond én we hadden (weeral) een superdeluxe zonsondergang met alle prachtige kleuren die daar bij horen en nadien uiteraard weer een prachtige sterrenhemel, zoals die alleen in Namibie of Australie zichtbaar zijn.
En s'morgens, na ons gebruikelijk trage ontbijt en douche-ritueeltjes waren we dan op weg naar ons grote doel : Uluru !
Onderweg nog een wilde kameel gezien (ze zijn er dan toch !)
Na een dik uurtje rijden kregen we "de grote Rots" in zicht. Eerst alleen het toppeke, maar het kon niet anders : dat was hij in zijn prachtige roestbruine kleur.
Heb ik trouwens al vermeld wat voor een prachtige dieprode terracotta kleur het midden van Australie heeft ? Je raakt er niet op uitgekeken. Het is werkelijk de mooiste kleur die er bestaat : en dan in combinatie met de felblauwe lucht en het groen van de bomen en struiken.
Werkelijk onbeschrijflijk ! Het heet niet voor niets The Red Centre.
Er is nu wel uitzonderlijk veel groen en veel bloemen : het heeft na 10 jaar droogte veel geregend en de woestijn staat helemaal in bloei : heel mooi !
Enfin : Uluru kwam dus in zicht !
We wilden graag een paar dagen daar blijven, dus we besloten het erop te wagen en te gaan kamperen in het sjieke Yulara resort. Dat is een serie accomodaties vlak bij de ingang van het nationale park. Er zijn supersjieke hotels, een supermarkt, een winkelcentrum en er is ook een campsite. Allemaal van dezelfde organisatie.
We dachten eerst dat de kampeergasten een beetje de underdogs zouden zijn, maar dat viel supergoed mee : we werden heel hartelijk ontvangen, de camping was super, beetje duur maar niet overdreven, goeie douches, veel schaduw en een leuk zwembad. En vlakbij Uluru en Kata Tjuta, dus we hebben ons daar voor drie dagen geïnstalleerd.
Voor 25 dollar krijg je drie dagen toegang tot het nationale park, dus dat was ook niet overdreven duur.
Diezelfde avond zijn we naar de zonsondergang boven Uluru gaan kijken en dat was echt de moeite.
Wanneer je naar de rots toerijdt wordt die hoe langer hoe indrukwekkender.
Er wordt zoveel over gezegd en geschreven, dat je verwacht dat het misschien kan tegenvallen, maar dat is echt niet zo. We waren helemaal onder de indruk van de grootte, de kleur en de ligging : midden in honderden kilometers "niets" staat daar plots die prachtige rots !
Tijdens de zonsondergang zie je ook de hele rots van kleur veranderen : van oranje naar rood en naar bruin.
Natuurlijk is het onmogelijk om zoiets op foto vast te leggen, maar we hebben toch een poging gedaan.
En natuurlijk moest er daar ook een sticker van ons geliefde Antwerpen geplakt worden he. Alleen voor de foto, want we hebben hem nadien wel terug verwijderd. Ah ja !
De volgende dag zijn we het prachtige culturele centrum gaan bezoeken. Heel knap gemaakt met veel informatie over de Aboriginals en de betekenis van Uluru voor deze mensen. Zij zijn trouwens terug eigenaar van de rots en het hele land rondom. Verder veel informatie over hun kunst, hun levenswijze, hun geneesmiddelen uit de natuur, hun voedsel,...
Heel leerzaam ! Toch blijft het een raadsel hoe de toekomst van deze originele bewoners van Australie er zal uitzien.
We zijn alweer veel miserie en drankmisbruik tegen gekomen onderweg. Maar misschien hebben we alleen de slechte kantjes gezien. Laten we het daar maar bij laten.
In ieder geval : er wordt gevraagd om Uluru niet te beklimmen uit respect voor de Aboriginals : voor hen is het een heilige plek !
Het is toegelaten en sommige mensen doen het nog (ons een raadsel waarom, want het is een saaie, moeilijke en gevaarlijke klim), maar wij hadden ons op voorhand al voorgenomen om Uluru respectvol en vanop afstand te bekijken. En zo gezegd, zo gedaan !
We hebben dus een prachtige rondrit gemaakt rond de rots en we zijn af en toe gestopt voor een wandeling (onder andere naar de Mutitjulu Waterhole) en om alles eens van dichtbij te bekijken.
Heel verrassend : je denkt dat de rots één geheel is, maar er zijn veel spleten, inhammen en gaten.
En natuurlijk alweer heel indrukwekkend : zo hoog van dichtbij !
En het was natuurlijk weer héél warm, dus nadien een duikske in het zwembad aan onze campsite was heel welkom.
Die avond ook een onweer over ons dak gekregen. Heel mooie lucht vooraf met veel wind en water achteraf.
Die regen schijnt ons al het hele jaar te achtervolgen : overal waar we komen valt er wel af en toe regen. Alsof er een wolk ons volgt ! Maar meestal is dat ter plekke heel welkom (zoals in Namibie of zeker hier in Australie, dus we klagen niet he).
De volgende dag stond een bezoek aan Kata Tjuta op ons programma.
De dag begon al goed : s'morgens sta ik wat te kijken aan ons buske : valt er een slang uit een boom op mijn hoofd en dan op mijn voeten !
Héél efkes schrikken, maar daarna wel gefascineerd en ik wou ze al direct in een potteke vangen (ze was niet groot, dus ik was erg dapper). Ik ben eigenlijk helemaal niet bang van slangen, maar dat is hier in Australie heel gevaarlijk. Ze (inclusief Peter) hebben mij al dikwijls de les gelezen : afblijven !
Ik wou absoluut weten wat voor slang het was, dus na veel gedoe (ze sprong omhoog !) hebben we ze in een "tupperware" potteke kunnen vangen.
En ik ermee naar de receptie, waar ze direct de "snake-man" hebben opgebeld.
Ik verwachtte natuurlijk zo'n zongebruinde Crocodile Dundee figuur, maar er kwam een jonge gast binnengewandeld met een ferme kater (we hadden hem uit zijn bed gebeld ....).
En mijn slang bleek een "legless lizzard" te zijn : een hagedis zonder poten dus (ergens in de evolutie zijn poten verloren).
Niet gevaarlijk dus en we hebben hem dan maar gewoon weer losgelaten een beetje verder uit de buurt van de campsite, zodat hij geen bange madammen de stuipen op het lijf kon jagen.
En ik kreeg weer een preek : sommige zéér giftige slangen zijn niet groter dan deze hier, dus afblijven Edithje ! OK, ik ga mijn best doen !
Uiteindelijk zijn we dan toch op weg geraakt naar Kata Tjuta.
Kata Tjuta is een serie rotsen ongeveer 40 km ten oosten van Uluru en het maakt ook deel uit van het nationale park.
De wanden van de rotsen zijn soms heel steil en tussendoor vormen ze diepe rechte ravijnen.
Minstens zo indrukwekkend en zeker zo onverklaarbaar (ook midden in het "niets") en weer in die prachtige dieprode kleur.
We hebben de Walpa Gorge wandeling gedaan (2.6 km : jawel !) en dat was de moeite ! Ongelooflijk hoe steil en afgesleten die wanden zijn. Het zijn echte wereldwonderen daar !
INTERLUDIUM : DEZE UITZENDING WORDT ONDERBROKEN, WANT IK MOET MIJN BATTERIJ VERWISSELEN EN IK GA EFKES IN HET ZWEMBAD ! TOT ZO DADELIJK !
OK, hier ben ik terug. Effe pauze voor een duik in de pool (tis hier ontzettend warm en vochtig) en een paar hardgekookte eieren + een stevig stuk watermeloen tegen den dorst.
En nu een cappuccino'ke :-)))
Toen we de zonsondergang aan Kata Tjuta wilden gaan zien, kwam daar ook een tourbus aan vol bejaarden. Die kregen allemaal een glaasje bubbels en aperitief-nootjes van de reisleider.
Dit leek ons een kans !
We hebben ons stiekem tussen de mensen gemengd (bejaarden maken graag een praatje met een stel stoffige Belgen op stap in een oud buske), we bleven een beetje uit het zicht van de tourleider en ja hoor : daar kwam ons glaasje bubbels en van iedereen kregen we nootjes.
Zonsondergang in stijl. We worden handig in het gratis verkrijgen van allerhande luxe zaken !!
Ons budget begint hier ook danig te zakken, dus we moeten wel he ;-))
We wilden zeker ook Kings Canyon gaan verkennen, maar daarvoor moesten we alweer 350 km rijden, dus die maandag (den 8ste november al ondertussen) hebben we alles opgekraamd en zijn we weer op pad gegaan.
350 km lijkt niet veel, maar ons buske laten we niet harder dan 90 à 100 km/u gaan en wegens de warmte stoppen we regelmatig.
We zijn ook eindelijk gestopt om wat hout te sprokkelen : kwestie van klaar te zijn tegen dat we een vuurke mochten maken he !
We hebben airco, maar die sparen we voor als het écht, écht niet anders kan ! Ik ben gaan lopen van de airco op mijn job, dus ga ik hier in Australie ook niet in de airco zitten.
Trouwens, ons lichaam moet maar wennen aan de warmte.
(ondertussen, nu we in het vochtige noorden zitten hebben we de airco al een paar keer gebruikt want hier is het écht nodig :-)).
We wilden dicht bij de canyon logeren, want er stond een grote wandeling op het programma, dus hebben we ingechecked op de schaduwrijke campground van het Kings Canyon resort.
Het noodzakelijke zwembad-bezoekje gedaan, ons potje gekookt en vroeg naar bed : s'anderendaags sportdag !!!
Wel weer een prachtige zonsondergang met (vanop de camping) Kings Canyon op de achtergrond !
s'Morgens opgestaan met de wekker (!) want een grote wandeling moet je hier in de warmte vroeg beginnen. En vroeg : dat is voor ons om 10 uur vertrekken haha !
Dus wij op pad : deze wandeling van 7 km wordt echt aangeraden, maar er zijn ook vele waarschuwingen voor de moeilijkheidsgraad (eerste stuk gaat steil omhoog) en voor de warmte.
Dus : op tijd rusten, hoed op, creme smeren en vééél water meenemen.
En dat hebben we geweten : het was een prachtwandeling. Eerst dus steil omhoog naar de rand van de canyon en dan een lange wandeling helemaal rond.
Ongeveer halverwege onze wandeling maakten we een omweg langs de Garden Of Eden, een verborgen oase met palmbomen en een waterplaats vanonder in de canyon.
Natuurlijk zijn we daar gestopt voor een zwemmeke !
En hier moet ik ons verhaal tijdelijk afsluiten.
Het is hier ondertussen al donker, mijn tweede batterij is ook al bijna plat, Peter is al een kouwe plake aan het maken en ik word hier aan het zwembad opgevreten door de muggen !
Wordt zo snel mogelijk vervolgd !!!
Dikke kussen
xxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten