Sossusvlei in de Namib Desert

Onze rit van Dusternbrook naar Sossusvlei zou lang worden, dat wisten we op voorhand. Maar we hadden gekozen voor ruwe binnenwegen met prachtige uitzichten, dus we hebben ons geen moment verveeld.
Voor de jongens was het hun eerste autorit in de volgeladen jeep, maar ze vonden het prachtig. Jens was nog een beetje moe en vol stress door zijn drukke job, maar langzaam begon het vakantiegevoel wel door te dringen.
Uiteraard was er onderweg veel te zien : van het ene prachtige landschap naar het andere. En natuurlijk de spanning van het rijden op onverharde wegen. Voor Peter en mijzelf was het ondertussen al dagelijkse kost, maar met de twee jongens derbij was het extra plezierig.
We hadden gepland om langs de beroemde "Spreedshoogte" te rijden en dat hebben we ons niet beklaagd.
Spreedshoogte is een hoge bergpas die niet toegankelijk is voor vrachtwagens, caravans, mobilhomes en aanhangwagens, want het gaat over een afdaling van maar liefst 23 procent, op onverharde weg met veel haarspeldbochten.
Het omhoogrijden viel al bij al goed mee, en de aankomst op de top was werkelijk on-ver-ge-te-lijk !! Alle 4 tegelijk slaakten we een kreet van verbazing toen we op het hoogste punt kwamen en het uitzicht zagen.
Honderden kilometers ver konden we zien : de hele Namib Desert zagen we onder ons, zover we konden kijken. Een ongelooflijke ervaring. Nog nooit zo'n vergezicht meegemaakt.
En dan kwam de afdaling. Ik moest toch even slikken toen ik zag hoe stijl 23 % wel is. Ik kon het steile kronkelweggetje onder mij zien draaien en keren tot helemaal beneden in de vallei diep onder ons.
Heel langzaam lieten we de jeep voortkruipen en afdalen. Tegen 10 km/u ! En vooral geen koppeling aanraken, want dan wordt de auto stuurloos !
Eventjes was er nog een korte steile stijging en dat haalden we net niet (te hoge versnelling), dus we moesten enkele meters steil terug achteruit (langs een diep ravijn) en dan weer langzaam in eerste versnelling naar boven.
Daarna weer constant supersteil naar beneden met spannende momenten in elke korte draai.
Maar we hebben het met vlag en wimpel gehaald. Onze jeep en ik (al zeg ik het zelf) hebben het super gedaan en ik gloeide van de adrenaline.
En iedereen natuulijk een zucht van verlichting toen we beneden weer op vlak terrein kwamen. Het was nog nooit zo stil geweest in den auto haha !

De rit ging verder en langzaam maar zeker kwam de Namib Desert in zicht.

Onderweg een verplichte tussenstop in het "dorpje" Solitaire. Eigenlijk is dit kleine gehucht wereldberoemd om zijn verse appeltaart.
Het gaat om een oud benzinestation (zonder diesel !) met een oude warme bakkerij. Daar besloot een man ooit om appeltaart te gaan verkopen en sindsdien stopt iedereen daar om te proeven.
En, hoewel we dachten dat het wel een toeristen-val zou zijn, moeten we toegeven dat de appeltaart en de koffie overheerlijk waren.
We hebben ook nog snel wat inkopen gedaan in het plaatselijke winkeltje (ons avondeten he !) en dan konden we weer verder.

Toen we bijna in Sossusvlei waren aangekomen, kwamen we onderweg nog een zwaar ongeval tegen. Een "bakkie" (pickup-jeep) lag op zijn dak en er waren twee zwaar gewonden. Het was gebeurd op een kaarsrechte gravelweg.
Zo zie je maar dat hardrijden op onverharde wegen nooit veilig is. Een terechte waarschuwing voor iedereen die naar Nambibie afreist : overmoed en hoge snelheid op gravelwegen is levensgevaarlijk, zelfs voor zeer ervaren chauffeurs (het was een auto van een locale lodge). Er liepen op die moment zeer veel impala's naast de weg, dus het is niet onwaarschijnlijk dat de chauffeur heeft moeten uitwijken voor een plots overstekend dier.
Vooral impala's en wrattenzwijnen kunnen heel onverwacht en vlak voor de auto uit de struiken en het hoge gras de baan oversteken. Altijd, en zeker ook s'nachts, een levensgevaarlijke situatie.
Gelukkig hadden wij onze goeie ouwe Defender goed onder controle en kenden we onze limieten qua snelheid en plotse manoeuvers.
We hebben dus nooit een probleem gehad. Dat wou ik maar even melden voor de ongerusten onder u :-)))

Enfin, enkele uurtjes kwamen we dan eindelijk aan op onze bestemming : Sossusvlei, de poort naar de prachtige en wereldberoemde duinen.
We hadden de officiele campsite binnen in het nationale park geboekt en dat was een heel goed idee.
De campsite was enorm groot, prachtig gelegen midden in de woestijn en voorzien van alle comfort (mét zalig zwembad).
Die avond hebben we ons kamp geïnstalleerd, pannekoeken gebakken, een vuurtje gemaakt en in slaap gevallen bij het prachtige gehuil van de ontelbare jakhalzen in de buurt (die kwamen schuchter, maar heel nieuwsgierig tot op de campsite).
We moesten vroeg naar bed, want we moesten de ochtend nadien zéééér vroeg uit de veren.

En, nog vergeten te melden, bij aankomst op de campsite hadden we ook onze eerste (en enige !) platte band van de hele reis.
Alle (mannelijke) krachten werden gebundeld en in no-time was den band vervangen.
Ikke kijken, commentaar geven en fotookes pakken natuurlijk. Wat dachten jullie !

We hadden het idee om de duinen (op nog 65 km van de campsite) niet met onze eigen jeep te bezoeken, maar onder begeleiding van een gids met vervoer uit een locale lodge.
En dat hebben we ons niet beklaagd.
Om 04.15 uur s'morgens werden we aan onze kampplaats opgehaald en reden we de zonsopgang in de duinen tegemoet.
Dat is het voordeel van kamperen op de nationale campsite in het park : je hebt al toegang vooraleer de rest van de toeristen toekomen. Die mogen pas binnen om 06.00 uur :-))
Tijdens de rit maakte het pikdonker langzaam plaats voor een trage, schitterende zonsopgang.
We reden nog door (in 4x4 door het diepe zand) tot de "Big Daddy", één van de hoogste duinen.
Toen we te voet de duinen beklommen (we waren daar helemaal alléén : schitterend), kwam de zon net boven de horizon piepen en konden we de duinen langzaam zien veranderen van bruin naar het mooiste rood en oranje ! Een onwerkelijk en adembenemend zicht.
De beklimming was niet te onderschatten (300 meter) en we waren allemaal pompaf toen we boven waren, maar wat een uitzicht !
Ik moest even gaan zitten en viel prompt bijna achterover weer naar beneden langs de andere kant met mijn benen de lucht in. Schoon zicht : iedereen kwam niet meer bij natuurlijk !
Jens en Robbe zijn dan op hun buik naar beneden geschoven met daarna natuurlijk broeken vol zand. Wij iets deftiger met alleen schoenen vol zand !

Onderaan de grote duin lag dan "Deadvlei" : een dode vallei met resten van oude dode bomen. Heel soms, bij hevige regenval, stroomt de rivier nog tot hier, maar dan loopt de rivier weer dood tegen de duinen en dan zinkt het water weer snel in het zand. Vandaar de naam "Deadvlei". Een buitenaardse omgeving met een prachtige eeuwenoude geschiedenis.
En de duinen lopen nog honderden kilometers verder tot aan de Atlantische Oceaan. Een gedachte die moeilijk te vatten is.

Na het aanschouwen van al dat moois en al dat geklim en gedaal, kwam de zon al heel hoog (en kwamen de andere toeristen met bosjes aan) en hadden wij natuurlijk GROTE honger.
Bij het georganiseerde uitstapje hoorde ook een ontbijt.
Wij dachten dat we een bekerke koffie en een verlepte sandwich gingen krijgen, maar dat bleek helemaal verkeerd gedacht.
Onze gids zocht een mooi plaatsje met een tafel en een bank, haalde een hoop bakken uit zijn jeep en begon prompt een uitgebreide ontbijt-tafel te dekken.
Een hotel-ontbijt was er niks tegen : cornflakes, fruit, broodjes, fruitsap, koffie, thee ... Mét echte borden, bestek, ... en een echt tafelkleed.
We hadden eventjes een echt lodge-gevoel. Beetje luxe kan geen kwaad he !
En onze gids bleek nen oprecht toffe kerel : hij was ook blij om even met "gewone" mensen op stap te zijn, in plaats van met zijn eeuwige saaie sjieke hotelgasten.

Tijdens ons ontbijt kregen we nog het bezoek van een brutale jakhals en een massa brutale vogeltjes. Mooi voor op de foto's, maar eigenlijk spijtig, want dankzij de toeristen worden al deze dieren op den duur echte schooiers die geen moeite meer doen om zelf eten te zoeken. Zonde !!

Vol met indrukken en ervaringen (maar wel al moe van het vroege opstaan) werden we nadien weer afgezet aan onze campsite.
Dan zijn we maar met z'n allen de rest van de dag aan het zalige zwembad gaan liggen en hebben lekker niks meer gedaan met de nodige cola en pintjes. Ook heel plezant, want het was ondertussen zééér warm en droog, zo midden in de woestijn.
Een kleine "Sand Devil" (soort windhoos van zand) verstoorde eventjes de rust en gooide al Jens z"n papieren in het rond, maar voor de rest hebben we genoten van een zalige namiddag.

Tegen de avond stak er weer een droge woestijnwind op, waardoor de (toch wel gevaarlijke) schorpioenen en de vele zwarte kevers uit hun holletjes kwamen. Proberen fotookes van te maken, toch wel goed oppassen en schoenen zeker niet laten buiten laten staan was de boodschap :-)

Voldaan zijn we in onze (dak)tenten gekropen, want de volgende morgen zouden we weer vertrekken, richting kust deze keer.
We waren allemaal zeer benieuwd om de zee eens te zien in Namibie. Eerst woestijn en veel zand en dan de zee en veel water : goei vooruitzichten !

Link naar de foto's :
http://
picasaweb.google.com/107639105238694102532

Volgende keer meer nieuws
xxx
Edith en Peter (en Robbe en Jens)