Brandberg White Lady Lodge in Uis

En verder gaat onze tocht !
Ons kust-verblijf in Swakopmund en Walvis Bay was heel verfrissend. Het deed goed om efkes aan de kust te zijn.

En voordat we weer het binnenland inreden, hebben we nog een hele tijd de kustweg langs de wilde Sceleton Coast gevolgd.
De kust hier is heel verlaten, het strand groot en leeg, de golven wild en de stromingen onvoorspelbaar, net zoals de Atlantische kust overal is.
De weg hierlangs is eenzaam en wordt langzaam smaller en smaller, tot alleen nog 4x4 voertuigen en verwoede vissers verderkunnen.
En zo gaat het nog honderden kilometers verder tot aan de grens met Angola.
Het laatste stuk kust is volledig onbereikbaar en alleen te bezoeken vanuit de lucht. Daar zwerven alleen watervogels, zeehonden, jakhalzen en een enkele hyena op zoek naar voedsel over het strand.
Een van de weinige verlaten plekken op aarde dus. Ongelooflijk.
Het ligt daar ver weg ook vol scheepswrakken op het strand, de mist komt er heel snel en ondoordringbaar opzetten en direct naast de kust begint het barre woenstijnlandschap.
Geen wonder dat de vroegere schipbreukelingen op het land ook niet konden overleven. Als ze weg wilden van het verlaten wilde strand, konden ze niet anders dan de woestijn inlopen om daar van honger en dorst te sterven. Wat een land !

Natuurlijk konden wij zover niet rijden (en niet geraken), maar we hebben toch even kunnen proeven van de prachtige verlaten stranden en de wilde, oorverdovende branding.
En ja, er lag één scheepswrak op onze weg. Indrukwekkend om te zien hoe de hoge golven beukten tegen het oude wrak, dat daar al jaren lag te vergaan op het strand.

Maar we moesten verder : landinwaards, richting Uis naar de Brandberg White Lady Lodge.
De tocht was onverwacht warm deze keer. Verdacht warm.
Het eerste stuk ging door het lange woestijnlandschap langs de kust. Het duurde een hele tijd vooraleer we in het lege, platte landschap in de verte de eerste bergen begonnen te zien.
En het werd almaar warmer en warmer. Zo hadden we het nog niet meegemaakt.
Ergens in de verte begon de lucht ook donker te worden en er kwam een harde wind opzetten.
Plots zagen we recht naast ons, tegen de bergen op de achtergrond, het zicht vertroebelen door een grote bruine wolk.
Het bleek een enorme (zand ?)storm te zijn die zich langzaam van links naar rechts verplaatste, maar ook langzaam in onze richting.
En de hete wind en het zand joegen tegen onze auto. En het werd maar warmer en warmer.
Iedereen zat in de auto te zweten en te plakken, half in slaap van de hitte.
Ik kon niet anders dan gas geven en hopen dat we niet in de storm zouden terechtkomen. We zaten natuurlijk weer op een gravelweg, dus we moesten blijven oppassen en konden geen hoge snelheid aanhouden.
Dat was een spannend uurtje !
Maar uiteindelijk waren we de storm voor en zagen we hem achter onze auto over de weg jagen. Je kon de andere kant van de vallei niet meer zien. OEF !

Na een tankstop en nog een prachtrit langs een mooie weg rond de hoge Brandberg (de hoogste van Namibie) kwamen we uiteindelijk aan bij de prachtige White Lady Lodge.
De lodge/campsite ligt aan de voet van de berg, met een schitterend uitzicht op de omgeving.
Het is hier dat tijdens het droge seizoen de beroemde en zeldzame woestijn-olifanten ronddolen (ook op de campsite !).
Spijtig genoeg waren we een maand of 2 te vroeg, dus geen olifanten in de buurt.
Maar de lodge was zo schitterend gelegen (mét 2 leuke zwembaden) en de ontvangst was zo sympathiek, dat we heel tevreden waren.

Het was ook daar dat we 2 belangrijke beslissingen hebben genomen.
Ten eerste zouden we nu eens twee nachten in een bungalow slapen (een voor ons en een voor de jongens) en ten tweede zouden we nadien niet meer verder naar het noorden rijden.
De zware rit van die dag had ons doen besluiten dat we toe waren aan een paar dagen platte rust vooraleer onze zonen weer naar Belgie zouden vertrekken.
Het Etosha-park (nog een lange rit naar het noorden en weer terug) zouden we schrappen op onze reis. Dat houden we voor de volgende keer (die zeker komt)!

Zo gezegd, zo gedaan. Wij dus 2 sympathieke bungalows geboekt : heel mooi gelegen tussen het groen en genoten van 2 deugddoende dagen aan het zwembad met zicht op de prachtige natuur aan de voet van de Brandberg.
Bovendien was ontbijt en diner inbegrepen, dus we mochten ons kampeermateriaal voor een keertje ingepakt laten.

En op onze eerste ochtend zagen we plots een bekend geel autootje de campsite afrijden : het Fiatje van onze 2 jonge Duitse vrienden, die we weken tevoren in Zuid-Namibie hadden leren kennen.
Het was een blij weerzien, een leuke kennismaking met Jens en Robbe en de twee leuke Duitsers besloten nog een dagje te blijven en met ons een paar pintjes te verzetten aan het zwembad.
Ze hebben uiteindelijk ook een bungalow gehuurd aan een kortingprijsje en we hebben een zalige namiddag/avond doorgebracht met babbelen, zwemmen en niksen.

We hadden ook regelmatig het gezelschap van een klein tam "stokstaartje" (soort intelligent knaagdiertje, beter bekend als meerkat). De Discovery-kijkers onder ons kennen deze diertjes ook van het programma "Meerkat Mansion".
Dit kereltje was zeer zwaar gewond gevonden in de lodge. Hij had een gebroken heup en verlamde staart. Na veel liefde en verzorging was hij nu tam geworden en liep rond door de tuin, langs het zwembad, in de bar en het restaurant.
Hij was nog steeds niet 100 % genezen, zat nog in het verband en zou nooit meer op zijn achterste pootjes kunnen staan, maar hij kwam wel dapper overal en bij iedereen een goeiedag zeggen en was werkelijk schattig en onweerstaanbaar.
Ook slaagde hij er nog steeds in om op de bergen in de buurt te klimmen. Dapper beestje :-)

Jens heeft nog een (kleine) berg beklommen, Robbe dreef constant in het zwembad en wij hebben genoten van de rust. En van een lekker diner s'avonds (mét grappig muziek-optreden van het personeel). Meer moest dat niet zijn !

Klein minpuntje : een enorm onweer s'avonds ! Maar de bliksem was zoooo spectaculair dat we er helemaal door gefascineerd waren. Bovendien was hier in drie maanden geen druppel regen meer gevallen, dus iedereen in de lodge was compleet happy. Wie zijn wij dan om te klagen over een warme regenbui in een droog land. We hebben de bui zien passeren vanop het bungalow-terraske van onze Duitse vrienden en dat was erg gezellig. s'Nachts kwamen er nog vrolijke locals door de plassen gereden met hun pickups (om de regen te vieren), dus alleman content :-))

Dit was een van de laatste dagen samen met onze zonen.
De afdaling naar Windhoek en de luchthaven moest beginnen, dus we moesten langzaam weer verder.

Maar da's voor volgende keer :-)

Link naar de foto's :
http://
picasaweb.google.com/107639105238694102532

xxx
Edith, Peter, Robbe en Jens