De afdaling naar het zuiden richting Kaapstad

Hei !
Dit wordt ons laatste bericht vanuit het zuidelijke Afrika.
Met spijt verlaten we het mooie terrein van de Brandberg White Lady Lodge en nemen we afscheid van onze 2 jonge Duitse vrienden.
Misschien passeren we ooit langs het Zwarte Woud : dan wacht daar een grote barbeque op ons midden in het bos. Toch wel een reden om eens om te rijden he !
Onze twee eigen jongens bereiden zich langzaam voor op hun vertrek (nog één nachtje kamperen). Ook met veel spijt natuurlijk, want ze hadden best nog wel een maand of zo in Namibie willen blijven !

Onze rit richting Windhoek gaat via Omahuru en Karibib, naar Okahanja.
De weg is verrassend genoeg helemaal in asfalt, dus we schieten goed op en natuurlijk is er onderweg altijd vanalles te zien.
We stoppen nog één keer aan een supermarkt voor een goei afscheids-kampeer-maaltijd.

Uiteindelijk komen we in de vroege namiddag aan bij de King's Highway Campsite in Okahanja. Daar hadden we al eens met ons tweetjes gestaan en dat was een prima ervaring. Deze campsite wordt uitgebaat door een relaxe jonge kerel. Er is een klein, maar prima zwembadje. De douches zijn de mooiste, properste en gezelligste van onze volledige reis. Kortom, een perfecte doorvooer-camping om nog eens terug te komen.
Bovendien vlak bij de hoofdweg op een tweetal uurtjes rijden van de luchthaven van Windhoek !

Onze namiddag bestaat uit het goed inpakken van onze jongens hun bagage (inclusief Robbe zijn ongelooflijk vuile, kletsnatte handdoek, die een week geleden nog wit was, maar er nu uitziet alsof hij een jaar heeft rondgezworven :-)
Onze wasdraad hangt die namiddag dan ook vol met natte handdoeken die dringend moeten drogen vooraleer ze terugvliegen naar Belgie.
De jongens genieten van hun laatste dag in de relaxe Namibische zon en Peter begint aan een zalige barbeque met grote steaks, broccoli met look en een volle zak patatjes in de schil (voor op het vuur).

Het wordt een gezellige culinaire afscheidsavond, in het gezelschap van de twee locale poezen, die alle steak-restjes oppeuzelen.
Maar dan komt er weer slecht nieuws : we krijgen een sms van Robbe z'n mama.
Ze wist ons te vertellen dat een vulkaan in Ijsland plots was uitgebarsten en dreigde het hele Europese luchtverkeer in de war te sturen.
Robbe had direct een voorgevoel en was er zeker van dat ze ergens onderweg naar huis zouden stranden.
Na veel over-en-weer sms-en besloten we de volgende dag gewoon naar de luchthaven te rijden en af te wachten wat er zou gebeuren.

Zo gezegd, zo gedaan : wij naar de luchthaven. Hun vlucht zou eerst naar Johannesburg gaan, en dan via Frankfurt naar Brussel.
De verantwoordelijken van South-African Airlines waren nog niet op de hoogte van de juiste situatie in Europa en voorlopig zouden alle vluchten gewoon doorgaan, maar natuurlijk waren we er niet gerust in.
Uiteindelijk is hun eerste vlucht gewoon vertrokken, ook de vlucht vanuit Johannesburg is uiteindelijk vertrokken (wel met 3 uur vertraging), maar uiteindelijk zijn ze dan gestrand in Munchen (ipv Frankfurt).
Gelukkig was onze Jens weer zijn sociale zelf (zoon van zijn moeder he) : hij sloot al op het vliegtuig vriendschap met een gestrande zakenman; die man wou een auto huren maar had zelf geen rijbewijs bij.
Doordat Jens met zijn rijbewijs wél kon rijden, konden Robbe en hijzelf (met nog een ouder koppel) gratis mee en zijn ze uiteindelijk, na een lange rit in Brussel geraakt, waar ze opgepikt werden door de mama van Robbe.
Dus toch thuis geraakt met "slechts" een dag vertraging !! Veel andere reizigers stonden er veel slechter voor.

Ondertussen waren wij natuurlijk nog in Namibie en vanuit Windhoek al zuidwaards aan het rijden.
We moesten vijf dagen later in Kaapstad zijn om onze jeep in te leveren.

Onderweg veel kilometers gedaan, maar toch nog altijd genoten van het verbluffende Namibische landschap.
Onze eerste kampeerstop was aan de mooie Oanab Dam in Rehoboth.
Eerst nog inkopen gedaan in het wel zéér eigenaardige dorp. Het dorp zag er zeer onverzorgd en afgeleefd uit en, zeer eigenaardig, alle mensen leken op elkaar. Het leek wel een enorme mengeling van allemaal dezelfde kleurlingen-families (of dezelfde vader :-)
Wel een beetje griezelig allemaal. Ook het tankstation was helemaal versleten en de supermarkt was ook redelijk onderkomen. Een eigenaardige bedoening zo vlak bij Windhoek !!
De campsite zelf was heel mooi gelegen aan een prachtig stuwmeer. Onze plek lag naast het water en we hadden de beschikking over een overdekte kookplaats met terras aan het meer. Daar hebben we dan ook goed gebruik van gemaakt, maar, doordat onze twee zonen toen nog in een onduidelijke situatie zaten op de luchthaven van Johannesburg, waren we redelijk zenuwachtig en ons eten smaakte niet echt.
En daar kwam nog bij dat onze "badkamer" vol insecten zat (het was te laat om nog een schoonmaker te krijgen), dus dat was ook niet bevorderlijk voor de sfeer die avond :-)
Maar dat werd s'morgens allemaal goed schoongemaakt en bovendien hoorden we dan ook dat onze zonen onderweg waren naar Brussel, dus we hebben toch nog genoten van een lekker ontspannen ontbijt aan het water.

En verder ging onze tocht naar het zuiden.
Onze volgende campsite was een gokje : de Lafenis Game Campsite, vlak bij de doorgaande weg tegen Keetmanshoop.
Het bleek er best leuk. De eigenaar heeft een passie voor westerns en de hele campsite was dus in dat thema ingericht. Douches gescheiden voor c"owgirls en cowboys" bijvoorbeeld ..... :-)
En het zwembad was super. Dus wij auto stilgelegd, zwemgoed aan en direct nen deugddoende duik gemaakt.
Nadien heeft Peter een super-maaltijd gefixed voor ons en hebben we nog een zalige avond gehad op onze tussenstop.

Na alweer een paar honderd kilometer rijden (jaja, we hadden nu verplichtingen en moesten steeds verder naar het zuiden) zaten we aan de Zuid-Afrikaanse grens, aan de oever van de Oranjerivier. Na een mooie rit door het wijdse berglandschap aan de grens, kwamen we bij prachtige wijngaarden en vonden het Norotshama River Resort (met campsite).
Gelegen op een groot domein tussen de bijhorende wijngaarden (eet-druiven) en mooi op de oever van de rivier was het hier zalig toeven.
We kregen een mooie kampeerplek en hebben heel de namiddag in een stoel aan het zwembad gezeten, een lekkere gevulde croque gegeten en nog eens een boek gelezen (dàt was lang geleden).
s'Avonds een zalig kampvuur gemaakt en onze dag kon weer niet stuk.

Zonder problemen de grens over, en dan zaten we natuurlijk weer in Zuid Afrika : nog 800 km tot Kaapstad.
Op zoek naar een kampeerplek s'avonds bleek er in de buurt van het stadje Garies niet veel beschikbaar en uiteindelijk besloten we, na een rit over een lange zandweg door de bergen, gewoon een oprit van een boerderij op te rijden en te vragen of we daar op hun erf mochten overnachten.
En zo kwamen we terecht bij Jan en Lenie Boonzaaier. Een bejaard koppel dat al een eeuwigheid in deze bergen woont en schapen kweekt. Ook Jan z'n ouders hadden op deze boerderij gewoond. Echte Zuid-Afrikaners dus !!
We werden heel gastvrij onthaald met een tas rooibos-thee in de keuken en na een gezellig gesprek in half nederlands/half zuif-afrikaans (ze konden geen engels), mochten we onze daktent openzetten op hun erf.
Die avond hebben we ons potje cowboy-eten (bonen in tomatensaus - spek - patatjes) gekookt in hun ouderlijke huis, dat al jaren leegstond en waar nu de schapen geslacht werden.
Dat was een hele rare ervaring : koken in een kamer waar de haken aan het plafond hangen en waar nog een beetje de weeë geur van een slachthuis hing.
Maar wel een leuke ervaring en onze gastfamilie was heel bezorgd voor ons, dus we kwamen niks tekort.
Het werd er wel heel koud, zo hoog in de bergen (de winter is in aantocht in Zuid Afrika), dus we sliepen die nacht met dikke sokken aan :-)
Onze gastvrouw Lenie was een groot fan van Hollandse tulpen, dus we beloofden haar een aantal bollen op te sturen vanuit Belgie om op haar hoeve te proberen (moeilijk, want het is daar een hard, droog gebergte).

En dan reden we verder de laatste paar honderd km naar Kaapstad, waar enkele vrienden ons opwachtten met een heerlijk "poikie" (typisch zuid-afrikaans stoofpotje, klaargemaakt op het vuur in een gietijzeren driepikkel).
We genoten van de open haard, want ook in Kaapstad was het inmiddels vrij koud aan het worden s'avonds.

Op onze laatste dag hebben we onze geliefde Landrover weer ingeleverd (met pijn in mijn hart, écht waar !) in Hout Bay.
Ze (het is een vrouwke) had ons 8000 km door Namibie en Botswana gevoerd zonder enig probleem. Slechts één platte band en op het einde een constant eigenaardig piepgeluidje in de motor, maar verder heeft ze ons geen problemen bezorgd.
Over gravel, door het losse zand, door het water, over harde wasbord-wegen, door de modder, dwars door alle nationale parken : nooit heeft ze ons in de steek gelaten.
Ik moest bijna een traantje wegpinken :-)
Maar thuis stond onze eigen witte Defender "Jack" op ons te wachten voor de volgende trip, dus dat was wel een troost.

We hebben nog een paar uurtjes aan het strand van Hout Bay gezeten, nog wat over en weer gebeld met onze luchtvaartmaatschappij (ivm die aswolk natuurlijk) en s'avonds zijn we nog lekker Italiaans gaan eten, maar dan was het definitief over : we moesten weer naar Belgie.

Gelukkig gingen onze vluchten gewoon door. Tot de laatste uren voor vertrek zag het er nog naar uit dat we misschien zouden vastzitten in Kaapstad (was natuurlijk eigenlijk ook geen probleem :-) maar uiteindelijk zijn we stipt vertrokken en zijn zonder probleem via Abu Dhabi thuisgeraakt !

En het weer hier in Belgie was heerlijk, dus we hebben nog niet geklaagd !

Volgende keer meer nieuws over ons volgend vertrek !

Hopelijk hebben jullie (ondanks alle blog-vertragingen en problemen met de foto's) toch nog kunnen genieten van onze avonturen.

Link naar de foto's :
http://
picasaweb.google.com/107639105238694102532

Dikke kus
xxx
Edith en Peter