Cabo De Gata en de Alpujarras

Hier zijn we nog eens. Als jullie moesten zien hoe ik hier nu zit te typen, dan zouden jullie eens goed lachen. Maar meer daarover in het volgende verslag over Granada (want daar zitten we nu). Ik hou jullie nog even in spanning ;-) Oke, na onze Belgische confrontatie met de Costa del Huppeldepup, zijn we via Cartagena op weg gegaan naar de Cabo De Gata, een stukje onbedorven kust helemaal in het zuiden. Om niet te veel afstand af te leggen, hebben we een binnenweg genomen en ineens van de gelegenheid gebruik gemaakt om langs de Sierra Espuna te passeren. Dat is een nogal onbekende streek, maar wel beschermd en weeral met een prachtige sierra. Na een hoge weg, kwamen we aan in het bergdorpje El Berro, waar de leuke camping (mét zwembad) vlakbij lag. We hebben ons geïnstalleerd, een zwemmeke gedaan (Peter een siëstake) en zijn s'avonds te voet het dorpke gaan verkennen en de onvermijdelijke tapa's gaan eten in één van de drie cafeekes op het pleintje. En dan kregen we de kriebels om eindelijk het natuurpark Cabo De Gata te gaan zien. Na een paar hoognodige boodschappen in de dorpswinkel (moet ook gebeuren) en een korte rit naar het zuiden kregen we het natuurpark in zicht. Oja, we zijn onderweg aan zee nog gegrilde sardienekes gaan eten aan het strand. Mmmmmm ! Het is een zeer dorre streek, waarvoor je eerst een heleboel lelijke witte vlekken in het landschap moet passeren. Dat zijn oneindige lijnen van grote plastic serres met meestal tomaten erin. Wanneer je dan eenmaal de grens van het eigenlijke natuurpark passeert, val je van de ene verbazing in de andere. Het lijkt Namibië wel : hoge bergen met weinig begroeiïng, behalve cactussen en aloë vera met een hele speciale bloei-vorm. De bergen zijn vulkanisch, dus heel ruw en ze reiken helemaal tot in de zee, waar ze door de golven onderaan helemaal uitgehold zijn. We zagen van ver al enkele stranden en zagen dat ze schitterend waren. Maar eerst moesten we nog een plek zoeken om onze daktent open te zetten : we waren in de verleiding om een weggeske in te slaan en wild te gaan kamperen, maar er is daar veel controle (beschermd gebied) én we hebben stroom nodig voor ons ijskastje, dus we zijn maar braaf op zoek gegaan naar een camping. Er stond héél véél wind en dat is wel een probleem, zeker met een daktent. Niet dat ze zou wegwaaien, maar al dat wilde geflapper een hele nacht is niet bepaald aangenaam en zeer hevige rukwinden uit de zee : daar waren we toch niet gerust in. Zodus, wij op zoek naar een camping met een beetje beschutting tegen de zeewind. We vonden er eentje niet ver van de kust in San José : niet bijzonder charmant, maar wel klein genoeg naar onze goesting en al het nodige aanwezig + toch een beetje beschut tegen de wind, dus daar hebben we dan kamp gemaakt. De volgende dag zijn we op tijd vertrokken voor de verkenning van de Cabo De Gata. We hebben een hobbelige zandweg (plezant met den jeep natuurlijk) gevolgd langs de kust en dat was ongelooflijk. Door de bergen (géén bebouwing !) en van de ene schitterende baai naar de andere. Een paar vissersdorpen met een beetje toerisme. Allemaal bijna lege stranden, omringd door prachtige rotsen. Op sommige plaatsen konden we met den jeep helemaal tot aan het strand rijden. Dan verder naar het uiterste puntje : de Faro De Gata (de vuurtoren). Langs een lang verlaten strand, over een hoge, supersteile en supersmalle weg. Héél knap ! Het is eigenlijk ongelooflijk dat Spanje dit stukje kust heeft kunnen bewaren. Zo moeten alle kusten van Spanje ooit geweest zijn. Laat ons hopen dat ze het blijven beschermen ! Dus : NIET met z'n allen daarheen he :-) Na deze prachtige rondrit, zijn we dan ineens terug landinwaards gereden naar Tabernas. Daar wilden we zeker passeren, want daar is de grootste woestijn van Europa en daar werden (en worden nog steeds) veel film-scenes opgenomen. Het is een prachtig en bergachtig woestijnlandschap. Je ziet in je verbeelding zo de westerns voor je ogen. O.a. veel stukken uit Once Upon A Time In The West (Sergio Leone) zijn daar opgenomen. Stukken van de decors zijn blijven staan, en daar hebben ze een soort toeristische attractie van gemaakt. Het leek ons zeker plezant om dat eens te gaan bekijken. Het landschap was in elk geval al schitterend en het park "Fort Bravo" (die naam alleen al....) was echt lachen ! Na het betalen van een kleine inkom, kwamen we terecht in een levensecht westerndorp, een Mexicaans stadje en een houten fort. Er was uiteraard een saloon, een bank, een stal met echte paarden, een post-office, een galg (!),.... We waren bijna de enige bezoekers, dus het was plezant om in dat lege stadje rond te lopen. Toen we bij de saloon kwamen, bleek er net een "voorstelling" te beginnen : een stel acteurs begonnen (in het Spaans) een hele western-scene na te spelen met poker, gevechten, schietpartijen en alles erop en eraan ! Lachen !!! En we werden daarna ook nog eens rondgereden in de postkoets dus onzen dag kon niet meer stuk ! Maar de dagen zijn te kort en we moesten natuurlijk ook nog een slaapplek zoeken. We besloten maar ineens door te rijden naar de Alpujarras (een mooie bergstreek tegen de Sierra Nevada), want daar wisten we een leuke boerderij-camping. Zo gezegd, zo gedaan : langs een binnenweg (dat zijn altijd de schoonste) reden we de Alpujarras in. Die binnenwegen hebben ook zo hun bangelijke eigenschappen : hier en daar zakt de weg een beetje in. Wel schrikken als je dat in je zicht krijgt. Hier drie voorbeeldjes : We hadden uiteindelijk geen brood meer voor ons avondeten, dus bij een van de bergdorpen gingen we op zoek naar nen bakker. Het was ondertussen al een uur of 8, dus alles gesloten. Toen we stapvoets door het dorp reden, raakten we in gesprek met een paar oude mannekes, die op hun bank op het pleintje zaten. Een van hen (Christobal heette hij) zei dat hij thuis nog brood had en nodigde ons uit om efkes mee te lopen. Dus wij te voet mee door de straatjes, langs een wijngaardje tot aan een bergwand. Bleek die mens in een typische bergwoning van de streek te wonen : een grot dus !! We kregen gratis 3 stokbroden mee en moesten proeven van zijn koffie en zijn avondeten. Dan liet hij ons van zijn eigen (héél lekkere) wijn proeven (uit een andere grot waar hij zijn wijn maakte) en liet hij ons zijn hele tuin zien. We kregen nog een paar citroenen mee, een boske lavendel en een boske munt. We hebben samen nog een sigaretje gerookt en dan moesten we afscheid nemen. Wat een fantastische mens en wat een ervaring weeral !!! Door het onverwachte hebben we geen foto's kunnen nemen, en dat is misschien wel het beste. Het zou niet meer zo spontaan geweest zijn ! Maar we hebben wel een foto van het dorpke (zie hieronder) : Uiteindelijk kwamen we (het was al bijna donker) aan op onze camping cortije (landelijk) : La Molineta. De baas was een vriendelijke boer uit de streek en hij liet ons spotgoedkoop op zijn voetbalveldje kamperen omdat we dan dicht bij de electriciteit en de douches stonden. Heel gezellig. En we waren de énige gasten !! De volgende ochtend kwam hij langs met zijn paard, zijn muilezels, zijn schapen en zijn geiten. Geweldig :-) We zijn daar maar één nachtje gebleven omdat we graag los door de Alpujarras naar Granada wilden rijden en daar een paar dagen blijven. Dus wij weer op weg met een hele route van kleine bergweggetjes op het programma. En dat hebben we ons niet beklaagd : de hele dag hebben we weer de meest prachtige landschappen doorkruist, langs eenzame dorpjes, over griezelig smalle en hoge weggeskes, tot helemaal in Treveléz met schitterend uitzicht over de, nog lichtjes besneeuwde, toppen van de Sierra Nevada. Treveléz is ook bekend om zijn jambon (hesp), maar dat zijn "billen" van zo'n 15 kilo, dus we hebben er maar geen meegenomen. Wel hebben we een héél mooi geknoopt tapijt gekocht (en dat moeten we dan natuurlijk ook nog een maand meesleuren :-) Tegen het einde van de dag nog een stukske autostrade naar Granada : onze camping lonkte alweer. Maar .... de camping die we zochten bleek gesloten, dus moesten we in totaal twee keer de ring van Granada over (vrijdagavond !), dus we hadden even visioenen van de Antwerpse ring op een maandagavond brrrrrrr ! De tweede (goeie) camping lag op 1000 meter hoogte richting Sierra Nevada, dus wij daar naartoe. Steeds hoger ging de weg tot we de camping in zicht kregen : alles prima in orde, maar wel friskes. Opvallend friskes eigenlijk.... en ook een beetje verdacht bewolkt. Dat was niet echt veelbelovend. Op het internet (er was ook wifi :-)) was er sprake van regen in Granada voor de komende dagen.... ! En hier staan we nu dus al 2 nachten : te bibberen van de kou (wel warm in de daktent), want s'nachts daalt de temperatuur hier momenteel (tijdelijk blijkbaar) tot een graad of 10 (erg he !). Het volledige verslag van ons Granada-avontuur en de gevolgen daarvan (!) kunnen jullie lezen in ons volgend verslag :-) Dikke, koude kussen xxx Kuifje en de Yetils