Nog steeds in Laos : van Luam Prabang naar hoofdstad Vientiane

Hei allemaal ! Hier weer wat nieuws vanuit Azie !
We zaten dus in Luam Prabang (Laos), waar alles er al heel oud frans en koloniaal begon uit te zien.
We hebben nog ne groten toer door de stad gemaakt (helemaal rond de oude stad gewandeld) langs de oever van de Mekong en we hebben in een franse bakkerij zaaaalige appelflappen en chocoladebroodjes gegeten.

 

  

 

Nog maar zelden zo traag en innig genoten van een appelflap haha !

En zoals gezegd, hebben we de avondmarkt nog eens onveilig gemaakt en ons een paar accessoirekes aangeschaft voor in de living thuis :-))
En ... zoals gewoonlijk hebben we dapper aan de Laotiaanse eetstallekes gegeten, maar deze keer is dat een beetje verkeerd gevallen : Peter moest eraan geloven : een geweldige aanval van het "turista-virus".
We besparen jullie de details, maar het was heftig (later meer hierover).

Na ons tweede dagske citytrippen in Luang Prabang was het weer tijd om op te krassen, richting Vientiane (de wondermooie hoofdstad in het midden van Laos).
Een tocht van 11 uur met een gammele bus, dus we hebben onze trip in twee gedeeld en hadden twee overnachtingen gepland in Vang Vieng (ongeveer halverwege in de bergen).
De busrit duurde 6 uur (locale bus, dus wel leven in de brouwerij) en ging dwars door een prachtig gebergte met enorme pieken (we denken toch wel minstens 2000 m).
Het ging zo traag omdat de baantjes heel smal en soms toch wel steil waren. Maar wat een prachtige zichten.
Onderweg veel piepkleine dorpkes waar de echte schrijnende armoede van Laos toch wel duidelijk zichtbaar was. De mensen wonen letterlijk op de rand van een afgrond aan een weg en hebben werkelijk niets.
Dat stemt een mens toch even tot stilstaan en nadenken.

Ook onderweg veel wegenwerken, dat wil zeggen : mannen, vrouwen en kinderen die kilometerslange gleuven naast de weg graven (en door de rotsen hakken) en overnachten langs de weg onder een zeildoek. En dat ongetwijfeld weken aan een stuk.

Ondertussen voelde Peter al stillekes onraad en ongemak in de maagstreek, dus wij naar uiteindelijk aangekomen in onze guesthouse in Vang Vieng.
Dat was effe een tegenvaller : het zogezegde sympathieke Manoly Guesthouse bleek eigenlijk een beetje een chaotisch dump te zijn en blijkbaar hadden ze voor ons alleen nog een dumpig miezerig en vies hutteke om in te slapen.
Never take room 5 in Manoly Guesthouse ;-)) Zie foto ! Op de foto waar Peter de brug oversteekt met zijn rugzak, was hij al zo miserabel, dat hij zich het landschap al niet meer kan herinneren. T'was erg !

Normaal zou dit voor ons geen probleem zijn (we hebben onze extra lakenzakken, muskietennet en kussenslopen) en de streek was heel mooi, maar nu Peter stillekesaan op stervens na ziek was (de halve eetkraam van Luang Prabang is er die avond terug uitgekomen langs alle kanten : de groente nog in oorspronkelijke staat van drie dagen ervoor .....) hadden we wel wat behoefte aan een beetje comfort.
Dus ons gepland verblijf van 2 nachten in "de hut" in VangVieng werd gereduceerd tot 1 nacht : we hebben niet gedouched en met onze kleren aan geslapen, zo snel wilden we daar weer weg hahaha.

Zo gezegd, zo gedaan : wij terug de bus op voor een nieuwe rit van 4 uur deze keer naar Vientiane.
Peter was ondertussen aan de beterhand (der zat ook niet veel meer in zijn lijf om nog misselijk van te zijn), maar natuurlijk nog wel een beetje slappekes.
Nu kwamen we ook nog per ongeluk terecht op de VIP-bus !!!
De locale bussen zijn altijd heel gezellig met veel locaal volk, de deuren en ramen staan altijd open en af en toe wordt er gestopt om mensen in of uit te laden of om te drinken of een sigaretje te roken.
Maar de VIP-bus : da's een ander verhaal : een knalroze supergrote monsterbus met 2 verdiepen, airco (super-ijskast op 8 wielen met walgelijke roccoco-gordijnen) en vooral : der valt niks te beleven. Je kan zelfs amper uit de ramen kijken. En alleen nen hoop verveelde (meestal Japanse) toeristen met monddoekskes aan boord. Dus wij per ongeluk op die bus en ons zo'n beetje doodverveeld in die 4 uren.

En dan waren we eindelijk in het langverwachte Vientiane !! En daar zitten we nu nog tot dinsdag 2 februari.
We slapen in een zalig oud frans koloniaal huis vlak bij het centrum (allemaal goed te doen te voet : Vientiane is qua grootte te vergelijken met Antwerpen).
Onze kamer ligt beneden met een terraske in de tuin en vlak bij het kleine, maar zalige zwembadje.

Vientiane is in een woord fantastisch en fascinerend : mooie brede boulevards, prachtige franse koloniale huizen, een gezellig pleintje met goeie restaurantjes (binnen een paar dagen beginnen we weer aan de locale keuken, maar nu even frieten en spaghetti en zo :-)) en zelfs een echte Arc de Triomphe zoals in Parijs.
Het is hier zalig verblijven en hier komen we nu dus een paar dagen even tot rust met een goed boek, een zwemmeke, een wandeling op zijn tijd en een goed dineeke s'avonds.
We hebben ook ons visum voor Vietnam aangevraagd in de ambassade van Vietnam hier.
We mogen het maandag ophalen, dus dat komt goed uit om effe te relaxen.

 

  

 

Dinsdag vertrekken we naar Saigon in Vietnam (met het vliegtuig, want over de weg zou het ons een week kosten met de slechte wegen in zuid-Laos).

En Peter is weer helemaal de oude (no worries !!) : hij heeft daarnet ne fermen entrecote met frieten gegeten !!

Veel groetjes xxxxxxx
Edith en Peter, effe in Rust en Standby-toestand in Vientiane