VIETNAM !!!

Hier zijn we weeral met nieuws van onze zwerftocht door Zuidoost Azie.
Na onze kort rustpauze in Vientiane, de mooie hoofdstad van Laos (voor de ongerustelingen onder jullie : Peter is trouwens weer al lang helemaal de oude) hebben we een vlucht geboekt naar Saigon (Ho Chi Minh City) in Vietnam.
We hadden heel het zuiden van Laos nog kunnen doorkruisen (moet ook heel knap zijn) maar onze tijd hier is te kort en de reis door het zuiden zou wegens de zeer slechte wegen ontzettend lang geduurd hebben. Ook hadden we graag het noorden van Vietnam gezien, maar dan hadden we nog een maand langer hier moeten blijven, zoveel is er te zien.
Dus hebben we alles goed overwogen en besloten dat we tijdens onze laatste weken hier in Azie zeker Saigon nog wilden zien + een stukje strand ook natuurlijk en om te eindigen in Cambodja.
Dus daarom zijn we van Vientiane direct naar Saigon gevlogen.
En SAIGON, dat is echt een verhaal apart, amai !!

Toen we met onze taxi de stad binnenreden, konden we onze ogen (en oren) niet geloven ! Zoveel verkeer op een hoop en in een totale chaos : honderduizenden toeterende brommerkes die in alle richtingen rijden, met hele families (baby's en al), complete inboedels, matrassen, kleerkasten, ...... onder de snelbinders.
Daartussen nog auto's, rokende bussen en camions, fietsen, riksja's (fietstaxi's) en voetgangers die rustig oversteken.
Het is een luidruchtige stroom die om 6 uur begint en om 1 uur s'nachts pas een beetje vermindert.
Toen we de eerste keer een straat wilden oversteken, stonden we daar maar te kijken en te denken hoe we dat in godsnaam heelhuids zouden klaarkrijgen.
Ze hadden ons een tip gegeven : gewoon de straat overstappen, niet twijfelen en oogcontact maken met de chauffeurs van de brommerkes.
En het lukte wonderwel en na een paar dagen waren we helemaal ingeburgerd en liepen we door alle verkeer tussendoor.
En je merkt na een tijdje dat er toch min of meer structuur in zit. Er zit regelmaat in de stroom van het verkeer en er is geen spoor van stress of agressie bij al die bestuurders.
Dat is bij ons in Belgie wel wat anders. In Antwerpen gunnen de chauffeurs mekaar geen meter in het verkeer en Antwerpen is op gebied van verkeer een dorp vergeleken met een stad als Saigon (er woont 8 miljoen man in Saigon !)
Die kalmte bij de mensen in Azie is toch wel bewonderenswaardig he.
Maar het blijft een supervermoeiende stad vanwege het constante rumoer, de broeierige hitte en de smog : na een paar uur rondlopen ben je doodmoe !
Maar toch : we vonden het prachtig natuurlijk. Wat een ervaring weeral, he !!! En ons hotelleke is een schattig gebouw in een min of meer "rustige" buurt met een klein tuinterras waar we toch wat tot rust kunnen komen na onze wandelingen door de stad.

We hebben het Museum van de Oorlogsmisdaden tegen het Vietnamese volk bezocht en dat was wel effe slikken. Heel veel getuigenissen van overlevenden met foto's van alle details. Ook foto's van de vele oorlogs-journalisten en van anti-oorolgsreacties van over heel de wereld. En uitgebreid verslag van de slachtoffers van de chemische wapens (ook nu nog worden enorm veel gehandicapte kinderen geboren). De tuin van het museum stond vol met Amerikaanse helicopters (stijl van de film Apocalypse Now), tanks en gevechtsvliegtuigen. We waren er echt van aangedaan.

We zijn ook iets gaan eten op het dakterras van het beroemde Hotel Rex. Dat was tijdens de Vietnamoorlog zwaar verdedigd en daar zaten alle wereldjournalisten bij elkaar op het dakterras om te drinken en hun verslagen te schrijven.
Toch een speciaal gevoel om daar te zitten.

Waar we echt naar uitkeken was een bezoek op het platteland aan Cu-Chi, een gebied ten noorden van Saigon waar de Vietcong (eigenlijk vooral de plaatselijk landbouwers die hun gebied wilden verdedigen) in 20 jaar een heel tunnelnetwerk van 200 km had gegraven.
Van daaruit werden eerst de Fransen en later natuurlijk de Amerikanen op geniale wijze aangevallen en in de vele vallen gelokt.
Toen we de tunnels bezochten stonden we perplex van de vindingrijkheid waarmee deze mensen in hun smalle en diepe tunnels (over)leefde en iedereen voor schut zetten met vluchtsystemen en boobytraps.
We zijn zelf ook in de tunnels gekropen en zelfs de "toeristen-tunnels" (nog in originele staat, maar breder gemaakt voor de dikkere toeristenbevolking) voelden heel eng, muf, vochtig en warm aan.
We hebben daar enorm veel bijgeleerd en vooral dat de Amerikanen nooit een schijn van kans hadden om die oorlog te winnen tegen deze verbeten en slimme ondergrondse guerilla"s (waaronder kinderen, veel jongeren en grootmoeders : iedereen had zijn taak). Echt fascinerend !

Verder hebben we 100 km boven Saigon een heel speciale tempel bezocht : die van de Cao-Dai-godsdienst (of sekte).
Deze godsdienst vereert figuren uit alle andere grote wereldgodsdiensten tegelijk : Jezus, Boeddha, de profeet Mohammed,...
Zelfs Victor Hugo heeft een speciale status !
Hun tempel is schitterend en lijkt op een combinatie van een enorm Peperkoeken Huizeke (alle snoepkleurkes), een gebouw uit Disneyland, een kathedraal en een Boeddhistische tempel.
Alles versierd met de nodige slangen en draken en als middelpunt een immense wereldbol met een oog erop (staat voor Het Geweten).
De "volgelingen" en "priesters" zijn in witte, blauwe, gele of rode gewaden gekleed en houden 4 keer per dag een grote ceremonie in de tempel (met gebeden, muziek en gezangen).
Toch wel rare jongens, die Cao-Dai !!!

Die middag hebben we ook de lekkerste Pho (spreek uit : feu) tot nu toe gegeten.
Dat is Vietnamese pikante soep van rundsbouillon, noedels en veel verse groenten : superlekker en gezond (en spotgoedkoop).

We besloten toen dat het tijd was om EINDELIJK eens een stukske STRAND te zien in onze rondreis.
Dus wij een groot deel van onze bagage in ons (betrouwbaar !) hotelleke in Saigon in bewaring gegeven en een treinticket naar Phan Thiet geboekt met alleen een zwembroeken en tandenborstels in onze bagage.

Van Phan Thiet nog efkes nen taxi en dan waren we eindelijk in Mui Ne aan het strand.
We hebben nen bungalow pal op het strand kunnen boeken voor een vriendelijke prijs en nu zitten (en liggen) we te genieten van drie volle dagen Beach en Sun en Boeken Lezen.
Wit zand, een zwoele warme wind, lekker warm zeewater, lekkere hapjes en nen hoop kite-surfers om bezig te zien : meer hebben we effe niet nodig.

Der is hier wel een tof vissershaventje in de buurt, dus daar gaan we nog wel eens met een brommerke naartoe, maar veel meer gaan we hier toch niet bewegen hoor !!!

Binnen een paar dagen treinen we dan weer naar Saigon om nadien te beginnen aan de laatste etappe van ons tripke door Zuidoost Azie : Cambodja !!!
Volgend verslag dus binnen ongeveer een weekske.
Veel groetjes en we zullen alvast wat zon en warmte in onze rugzakken bewaren om voor jullie mee te brengen, want we vermoeden dat de kou en de sneeuw jullie ondertussen flink de keel uithangen.
xxxx Peter en Edith