Beste vrienden !
We zijn weer thuis, maar de reisblog wordt deze week aangevuld.
Link naar de bijhorende foto's :
http://
picasaweb.google.com/107639105238694102532
Alle verhalen worden deze week nog geplaatst !
xxx
Edith en Peter
zaterdag 24 april 2010
woensdag 21 april 2010
Tja .... nieuws maar nog geen vol verhaal
Hallo allemaal !
Lang niets meer van ons gehoord ... we weten het ! De verhalen staan klaar en ook de foto's. Maar Afrika is niet de ideale plek om een reisblog bij te houden en zeker niet als er steeds gekampeerd wordt.
Maar ... morgen zijn we thuis (voor een week of 3) en dan krijgen jullie het hele verhaal met een goeie link naar de foto's, want die kunnen hier nog steeds niet ge-download worden.
Dus binnenkort vééél leesvoer !
Kan alvast melden dat de zonen uiteindelijk goed zijn aangekomen, zich reuze hebben geamuseerd en weer (met de nodige strubbelingen door die aswolk) veilig thuis geraakt zijn.
Ook wij zijn aan al het gedoe ontsnapt, want onze vluchten vandaag gaan gewoon door.
Dikke kussen
xxx
Edith en Peter (vanop de luchthaven van Abu Dhabi om 02.00 s'nachts)
Lang niets meer van ons gehoord ... we weten het ! De verhalen staan klaar en ook de foto's. Maar Afrika is niet de ideale plek om een reisblog bij te houden en zeker niet als er steeds gekampeerd wordt.
Maar ... morgen zijn we thuis (voor een week of 3) en dan krijgen jullie het hele verhaal met een goeie link naar de foto's, want die kunnen hier nog steeds niet ge-download worden.
Dus binnenkort vééél leesvoer !
Kan alvast melden dat de zonen uiteindelijk goed zijn aangekomen, zich reuze hebben geamuseerd en weer (met de nodige strubbelingen door die aswolk) veilig thuis geraakt zijn.
Ook wij zijn aan al het gedoe ontsnapt, want onze vluchten vandaag gaan gewoon door.
Dikke kussen
xxx
Edith en Peter (vanop de luchthaven van Abu Dhabi om 02.00 s'nachts)
maandag 5 april 2010
Meer nieuws uit Windhoek
En hier zijn we dan NOG maar eens, sinds gisteravond.
Vanmorgen zijn we bezig geweest met de voorbereiding van de aankomst van onze zonen : inkopen doen (cornflakes en zo van die dingen) en nog 2 extra festival-tentjes (want we hebben besloten dat we ze toch maar niet samen in een daktent zullen steken). Dan zijn we toch wel efkes bezig geweest met het testen van de tentjes. Het zijn zo van die wonderbaarlijke ronde tentjes die je kan opengooien (een mirakel), maar het dichtvouwen is een avontuur op zich. We zijn hier toch een uurke bezig geweest met het ontcijferen en dubbelplooien in alle richtingen (tot groot jolijt van de andere hotelgasten), vooraleer we het weer in elkaar geplooid hadden gekregen.
Dan zijn we nadien met een taxi efkes Windhoek-centrum gaan verkennen, maar daar was niet veel te beleven. Eigenlijk is Windhoek een groot 'dorp" verspreid tussen de bergen, met een klein centrum, waar weinig te zien is. Bovendien is ALLES hier gesloten op paas-maandag, dus we waren rap rond. Een winkel was open en daar hadden ze wel schoon dingskes, dus we hebben oa een velleke van een springbok gekocht voor in onze living :-))
Enfin, we waren rap terug in ons hotelleke en het begon dan ook nog te regenen. Hier groot feest voor iedereen, want Namibie is superdroog, dus elke extra regen is heel welkom. Wij verbaasd en iets minder content, maar allee, als de mensen hier blij zijn, kunnen wij ook niet moeilijk gaan doen he. Dus hebben we maar een goe filmke gekeken in onze kamer en een siestake gedaan.
S'avonds hebben we onszelf getrakteerd op een Portugees restaurantje en toen kregen we het bad news : de vluchten van onze zonen zijn met 24 (VIERENTWINTIG) uur vertraagd.
Dus ze moeten vannacht in Munchen overnachten, dan morgenvroeg naar Johannesburg vliegen en, omdat er s'avonds geen verbinding meer is met Windhoek, moeten ze ook in Johannesburg weer overnachten. Ze komen hier dus exact een dag later aan.
Merde !!
Maar alles is op kosten van de luchtvaartmaatschappij, dus op het moment dat ik dit zit te schrijven, zitten ze gezellig en lollig met z'n twee het buffet van hun 5-sterrenhotel leeg te eten.
Wij natuurlijk in het begin flink zenuwachtig en ik heb de mens van SouthAfrican Airlines in Munchen mijn gedacht eens gezegd over den telefoon, maar dat helpt natuurlijk niet (het vliegtuig is defect), maar het lucht wel efkes op hahahaa
Enfin, we zullen onze plannen voor de komende dagen hier een beetje moeten aanpassen, maar dan is het maar zo. Dat komt allemaal wel in orde.
Eerst de mannen hier veilig en wel ontvangen. Woensdag dus !!
We houden jullie op de hoogte he !
xxx
Edith en Peter
Vanmorgen zijn we bezig geweest met de voorbereiding van de aankomst van onze zonen : inkopen doen (cornflakes en zo van die dingen) en nog 2 extra festival-tentjes (want we hebben besloten dat we ze toch maar niet samen in een daktent zullen steken). Dan zijn we toch wel efkes bezig geweest met het testen van de tentjes. Het zijn zo van die wonderbaarlijke ronde tentjes die je kan opengooien (een mirakel), maar het dichtvouwen is een avontuur op zich. We zijn hier toch een uurke bezig geweest met het ontcijferen en dubbelplooien in alle richtingen (tot groot jolijt van de andere hotelgasten), vooraleer we het weer in elkaar geplooid hadden gekregen.
Dan zijn we nadien met een taxi efkes Windhoek-centrum gaan verkennen, maar daar was niet veel te beleven. Eigenlijk is Windhoek een groot 'dorp" verspreid tussen de bergen, met een klein centrum, waar weinig te zien is. Bovendien is ALLES hier gesloten op paas-maandag, dus we waren rap rond. Een winkel was open en daar hadden ze wel schoon dingskes, dus we hebben oa een velleke van een springbok gekocht voor in onze living :-))
Enfin, we waren rap terug in ons hotelleke en het begon dan ook nog te regenen. Hier groot feest voor iedereen, want Namibie is superdroog, dus elke extra regen is heel welkom. Wij verbaasd en iets minder content, maar allee, als de mensen hier blij zijn, kunnen wij ook niet moeilijk gaan doen he. Dus hebben we maar een goe filmke gekeken in onze kamer en een siestake gedaan.
S'avonds hebben we onszelf getrakteerd op een Portugees restaurantje en toen kregen we het bad news : de vluchten van onze zonen zijn met 24 (VIERENTWINTIG) uur vertraagd.
Dus ze moeten vannacht in Munchen overnachten, dan morgenvroeg naar Johannesburg vliegen en, omdat er s'avonds geen verbinding meer is met Windhoek, moeten ze ook in Johannesburg weer overnachten. Ze komen hier dus exact een dag later aan.
Merde !!
Maar alles is op kosten van de luchtvaartmaatschappij, dus op het moment dat ik dit zit te schrijven, zitten ze gezellig en lollig met z'n twee het buffet van hun 5-sterrenhotel leeg te eten.
Wij natuurlijk in het begin flink zenuwachtig en ik heb de mens van SouthAfrican Airlines in Munchen mijn gedacht eens gezegd over den telefoon, maar dat helpt natuurlijk niet (het vliegtuig is defect), maar het lucht wel efkes op hahahaa
Enfin, we zullen onze plannen voor de komende dagen hier een beetje moeten aanpassen, maar dan is het maar zo. Dat komt allemaal wel in orde.
Eerst de mannen hier veilig en wel ontvangen. Woensdag dus !!
We houden jullie op de hoogte he !
xxx
Edith en Peter
zondag 4 april 2010
Pech met de foto"s
Ja, beste mensen, onderstaande 2 lange verhalen zijn spiksplinternieuw. Alvast veel leesgenot. MAAR... er is bij onze blogger blijkbaar intern een probleem en nu (nu we hier ideaal internet hebben) kunnen we weer geen foto's in onze berichten zetten.
Zodra we kunnen, zetten we de foto's erbij !
xxx
Zodra we kunnen, zetten we de foto's erbij !
xxx
Van Rundu via het Waterberg Plateau naar Windhoek
Hier zijn we nog een keer.
Jullie zullen gezien hebben dat er deze keer twee verslagen ineens op de blog staan. Dat komt omdat we nu onderweg alles schrijven en dan, als we internet tegenkomen, alles ineens op den blog zetten. Maar dan hebben jullie ook ineens vééél te lezen he.
Ons verblijf in Rundu was heel relax en na 2 nachtjes waren we klaar om weer “on the road” te gaan. Het is leuk om ergens te blijven, maar het zaligste aan deze reis is het rondtrekken, het genieten van de voorbijglijdende landschappen, het gevoel van vrijheid en de nieuwsgierigheid naar wat er gaat komen.
Zo ging het dus van Rundu naar Grootfontein, zo’n 200 km zuidwaards. We vonden er de Bush-Baby Lodge en Campsite. Toen we het domein opreden, moesten we eerst 4 km door hun bush rijden en toen er plots een open vlakte verscheen, stond die vol met impala’s, gnoe’s (blue wildebeest) en nog een hele kudde met een soort gemsbokken of springbokken. Heel knap om te zien. We hebben er foto’s van genomen, met de “grote” camera, maar die bestanden zijn zo groot, dat we ze onmogelijk hier kunnen downloaden. Jullie krijgen hier dus alleen fotookes met het kleine toestelleke. Maar toch ook nie slecht he.
We kregen een mooie kampplek, alweer midden in de bush, maar toen sloeg het weer ineens om. Net toen we onze daktent open hadden gezet, begon het te waaien, te onweren en ongelooflijk hard te regenen. Het onweer hier kan ontzettend hard en onverwacht toeslaan en dat hebben we geweten. We moesten gaan schuilen en vreesden het ergste voor onze daktent, want één kant stond nog open. Na een uurtje schuilen werd het onweer minder en begon de regen af te nemen. Wij stillekes naar onze daktent gaan kijken, maar alles was vanbinnen poederdroog !! Ongelooflijk eigenlijk hoe goed ze die tenten maken. Wij blij natuurlijk. Het is nog blijven druppelen nadien, maar we hebben onze zij-leufel opengezet en hebben nog lekker droog een kouwe pla-ke met tonijn, tomaatjes en hardgekookte eitjes gegeten. En ook héél lekker geslapen met wat gedruppel op onze tent. Nog een anekdote : er stonden verder weg ook twee Duitse vrouwen op de campsite, die vonden dat ze s”avonds wel wat muziek (auto-cd) konden spelen in de bush (Duitsers !!). Na een uurtje kregen we het op onze heupen (het is altijd zalig rustig met al die dierengeluiden daar), dus ik ging even zeggen dat ze de muziek moesten afzetten. Ik dus op mijn blote voeten door het natte gras in het donker naar die vrouwen hun tent. De muziek hebben ze afgezet, maar het resultaat was dat ik s”nachts wakkerschoot van twee SUPER-jeukende voeten. Resultaat van mijn blotevoeten-tocht : twee voeten VOL muggebeten. Maar dan echt VOL dwz zeker 40 of zo. Gelukkig hadden we Peter zijn cremeke nog, dus nu moet ik smeren he. Leve Afrika !! Goede raad : altijd, altijd muggemelk gebruiken en niet s’nachts op blote voeten door het natte gras lopen hahahaha.
Trouwens, mijn peesontsteking aan mijn pols is helemaal weg en Peter zijn houthakkers-bobbeltjes zijn ook aan het verdwijnen. No problem !!
S”Morgens was het heel rustig en droog, dus we hebben op ons gemakske alles ingepakt en zijn verder gereden. Richting Waterberg Plateau National Park. Dat beloofde een mooie tocht over zand en gravel-wegen te worden !! Eerst nog inkopen gedaan in Grootfontein (in de Spar, zoals gewoonlijk) en dat kon onze tocht beginnen. Het was werkelijk een prachtige weg. Langzaam werd het platte land ingeruild voor zachte bergen en werd de ondergrond roder en roder. Onderweg veel door de modder gereden; dat was natuurlijk het gevolg van de regen van de vorige nacht. Maar het was superleuk en de omgeving was overweldigend mooi. En dan zagen we in de verte het Waterberg Plateau opdoemen : een stuk bergketen, recht uit de grond omhoog, met vanboven allemaal rode rotsen. Prachtig !!
We vonden de kampsite die we zochten : het Bernabe De La Bat Restcamp. Dat is een staatscamping (en lodge), midden in het park. En ze organiseren rondritten door het park bij zonsondergang, dus dat hebben we voor morgen al gereserveerd.
Op de weg naar het park zijn we nog veel dieren tegengekomen : wrattenzwijntjes, een slang die de weg overstak, een stel stokstaartjes (soort knaagdiertjes die heel schattig op hun achterste pootjes gaan staan), een grote familie bavianen en af en toe een soort antiloop die de weg overhuppelde. En uiteraard overal de mooiste vogels. Niet te doen om die allemaal op te noemen.
In het park zelf, werden we op de campsite verwelkomd door nog een familie bavianen, die hier blijkbaar regelmatig de vuilbakken komen checken. Dat belooft voor de komende dagen. We zullen onze spullen (brood, autosleutels, vuilzakje,…) weer goed in de gaten moeten houden. We zien vanop onze campsite recht op de rode bergen (de zonsondergang was fenomenaal) en we horen de apen brullen in de verte. Hier leven ook neushoorns, luipaarden en jachtluipaarden.
(rest verslag)
Ondertussen hebben we in het Waterberg park een gamedrive (rondrit in open jeep met ranger) gedaan en dat was prachtig. We zijn bovenop het plateau geweest en het uitzicht was geweldig. Het rondrijden (4 uur tegen valavond) was heel leuk. Op het Waterberg Plateau is de begroeiïng heel dicht, dus dieren kijken is niet gemakkelijk, maar we hadden wel wat geluk. We stonden twee keer oog in oog met een groep giraffen, overal liepen wel verschillende soorten antilopen rond (impala”s zoals gewoonlijk, maar ook weer kudu’s en red hartebeest. Bij een waterplek zagen we ook nog een kudde buffels.
De volgende ochtend (paasweekeinde was begonnen) liep de campsite langzaam vol met Namibische gezinnen met kinderen. Het kamperen zit hier duidelijk ingebakken in de cultuur en dus bij elk lang weekend trekt iedereen er met de familie op uit om ergens te gaan kamperen. Leuk als je in een land woont met zoveel keuze om naartoe te gaan. Dat is bij ons in Belgie wel wat anders.
Wij moesten weer verder, dus nu ging het al werkelijk zuidwaards, richting Windhoek. Dinsdag moeten we onze zonen op de luchthaven van Windhoek ophalen, dus we moeten op tijd in de buurt zijn.
Onderweg (in Okahanja) hebben we nog een laatste maal inkopen gedaan en hebben we nog op een aardige campsite vlak bij de weg gekampeerd. En deze campsite had de mooiste douches/toiletten die we tot nu toe waren tegengekomen : echte pareltjes. En we kunnen ondertussen vergelijken he.
En nu : nu zitten we dus in Windhoek. Op hotel !!!!
Ik schrijf dit verslag s’avonds met WiFi op het terras aan het zwembad. En we gaan de komende 2 nachten in EEN BED slapen, met een EIGEN BADKAMER en een TV op de kamer. We leken wel kleine kinderen toen we in onze kamer binnenkwamen : “oh, een écht bed !!!”
Voila, beste mensen, tot zover de verdere avonturen van Kwik (ikke) en Flupke (Peter). Morgen gaan we een bezoekske brengen aan Windhoek-Centrum en ook 2 tentjes en een paar goei slaapmatten kopen voor onze zonen, want we hebben besloten ze toch maar niet samen in de tweede daktent te leggen. De ritsen zijn trouwens kapot haha
Volgend verslag dus binnen x-aantal dagen. Waarschijnlijk (hopelijk) vanuit Swakopmund en Walvis-Bay aan de kust.
Link naar de bijhorende foto's :
http://
picasaweb.google.com/107639105238694102532
Groetjes
Xxx Edith en Peter
Jullie zullen gezien hebben dat er deze keer twee verslagen ineens op de blog staan. Dat komt omdat we nu onderweg alles schrijven en dan, als we internet tegenkomen, alles ineens op den blog zetten. Maar dan hebben jullie ook ineens vééél te lezen he.
Ons verblijf in Rundu was heel relax en na 2 nachtjes waren we klaar om weer “on the road” te gaan. Het is leuk om ergens te blijven, maar het zaligste aan deze reis is het rondtrekken, het genieten van de voorbijglijdende landschappen, het gevoel van vrijheid en de nieuwsgierigheid naar wat er gaat komen.
Zo ging het dus van Rundu naar Grootfontein, zo’n 200 km zuidwaards. We vonden er de Bush-Baby Lodge en Campsite. Toen we het domein opreden, moesten we eerst 4 km door hun bush rijden en toen er plots een open vlakte verscheen, stond die vol met impala’s, gnoe’s (blue wildebeest) en nog een hele kudde met een soort gemsbokken of springbokken. Heel knap om te zien. We hebben er foto’s van genomen, met de “grote” camera, maar die bestanden zijn zo groot, dat we ze onmogelijk hier kunnen downloaden. Jullie krijgen hier dus alleen fotookes met het kleine toestelleke. Maar toch ook nie slecht he.
We kregen een mooie kampplek, alweer midden in de bush, maar toen sloeg het weer ineens om. Net toen we onze daktent open hadden gezet, begon het te waaien, te onweren en ongelooflijk hard te regenen. Het onweer hier kan ontzettend hard en onverwacht toeslaan en dat hebben we geweten. We moesten gaan schuilen en vreesden het ergste voor onze daktent, want één kant stond nog open. Na een uurtje schuilen werd het onweer minder en begon de regen af te nemen. Wij stillekes naar onze daktent gaan kijken, maar alles was vanbinnen poederdroog !! Ongelooflijk eigenlijk hoe goed ze die tenten maken. Wij blij natuurlijk. Het is nog blijven druppelen nadien, maar we hebben onze zij-leufel opengezet en hebben nog lekker droog een kouwe pla-ke met tonijn, tomaatjes en hardgekookte eitjes gegeten. En ook héél lekker geslapen met wat gedruppel op onze tent. Nog een anekdote : er stonden verder weg ook twee Duitse vrouwen op de campsite, die vonden dat ze s”avonds wel wat muziek (auto-cd) konden spelen in de bush (Duitsers !!). Na een uurtje kregen we het op onze heupen (het is altijd zalig rustig met al die dierengeluiden daar), dus ik ging even zeggen dat ze de muziek moesten afzetten. Ik dus op mijn blote voeten door het natte gras in het donker naar die vrouwen hun tent. De muziek hebben ze afgezet, maar het resultaat was dat ik s”nachts wakkerschoot van twee SUPER-jeukende voeten. Resultaat van mijn blotevoeten-tocht : twee voeten VOL muggebeten. Maar dan echt VOL dwz zeker 40 of zo. Gelukkig hadden we Peter zijn cremeke nog, dus nu moet ik smeren he. Leve Afrika !! Goede raad : altijd, altijd muggemelk gebruiken en niet s’nachts op blote voeten door het natte gras lopen hahahaha.
Trouwens, mijn peesontsteking aan mijn pols is helemaal weg en Peter zijn houthakkers-bobbeltjes zijn ook aan het verdwijnen. No problem !!
S”Morgens was het heel rustig en droog, dus we hebben op ons gemakske alles ingepakt en zijn verder gereden. Richting Waterberg Plateau National Park. Dat beloofde een mooie tocht over zand en gravel-wegen te worden !! Eerst nog inkopen gedaan in Grootfontein (in de Spar, zoals gewoonlijk) en dat kon onze tocht beginnen. Het was werkelijk een prachtige weg. Langzaam werd het platte land ingeruild voor zachte bergen en werd de ondergrond roder en roder. Onderweg veel door de modder gereden; dat was natuurlijk het gevolg van de regen van de vorige nacht. Maar het was superleuk en de omgeving was overweldigend mooi. En dan zagen we in de verte het Waterberg Plateau opdoemen : een stuk bergketen, recht uit de grond omhoog, met vanboven allemaal rode rotsen. Prachtig !!
We vonden de kampsite die we zochten : het Bernabe De La Bat Restcamp. Dat is een staatscamping (en lodge), midden in het park. En ze organiseren rondritten door het park bij zonsondergang, dus dat hebben we voor morgen al gereserveerd.
Op de weg naar het park zijn we nog veel dieren tegengekomen : wrattenzwijntjes, een slang die de weg overstak, een stel stokstaartjes (soort knaagdiertjes die heel schattig op hun achterste pootjes gaan staan), een grote familie bavianen en af en toe een soort antiloop die de weg overhuppelde. En uiteraard overal de mooiste vogels. Niet te doen om die allemaal op te noemen.
In het park zelf, werden we op de campsite verwelkomd door nog een familie bavianen, die hier blijkbaar regelmatig de vuilbakken komen checken. Dat belooft voor de komende dagen. We zullen onze spullen (brood, autosleutels, vuilzakje,…) weer goed in de gaten moeten houden. We zien vanop onze campsite recht op de rode bergen (de zonsondergang was fenomenaal) en we horen de apen brullen in de verte. Hier leven ook neushoorns, luipaarden en jachtluipaarden.
(rest verslag)
Ondertussen hebben we in het Waterberg park een gamedrive (rondrit in open jeep met ranger) gedaan en dat was prachtig. We zijn bovenop het plateau geweest en het uitzicht was geweldig. Het rondrijden (4 uur tegen valavond) was heel leuk. Op het Waterberg Plateau is de begroeiïng heel dicht, dus dieren kijken is niet gemakkelijk, maar we hadden wel wat geluk. We stonden twee keer oog in oog met een groep giraffen, overal liepen wel verschillende soorten antilopen rond (impala”s zoals gewoonlijk, maar ook weer kudu’s en red hartebeest. Bij een waterplek zagen we ook nog een kudde buffels.
De volgende ochtend (paasweekeinde was begonnen) liep de campsite langzaam vol met Namibische gezinnen met kinderen. Het kamperen zit hier duidelijk ingebakken in de cultuur en dus bij elk lang weekend trekt iedereen er met de familie op uit om ergens te gaan kamperen. Leuk als je in een land woont met zoveel keuze om naartoe te gaan. Dat is bij ons in Belgie wel wat anders.
Wij moesten weer verder, dus nu ging het al werkelijk zuidwaards, richting Windhoek. Dinsdag moeten we onze zonen op de luchthaven van Windhoek ophalen, dus we moeten op tijd in de buurt zijn.
Onderweg (in Okahanja) hebben we nog een laatste maal inkopen gedaan en hebben we nog op een aardige campsite vlak bij de weg gekampeerd. En deze campsite had de mooiste douches/toiletten die we tot nu toe waren tegengekomen : echte pareltjes. En we kunnen ondertussen vergelijken he.
En nu : nu zitten we dus in Windhoek. Op hotel !!!!
Ik schrijf dit verslag s’avonds met WiFi op het terras aan het zwembad. En we gaan de komende 2 nachten in EEN BED slapen, met een EIGEN BADKAMER en een TV op de kamer. We leken wel kleine kinderen toen we in onze kamer binnenkwamen : “oh, een écht bed !!!”
Voila, beste mensen, tot zover de verdere avonturen van Kwik (ikke) en Flupke (Peter). Morgen gaan we een bezoekske brengen aan Windhoek-Centrum en ook 2 tentjes en een paar goei slaapmatten kopen voor onze zonen, want we hebben besloten ze toch maar niet samen in de tweede daktent te leggen. De ritsen zijn trouwens kapot haha
Volgend verslag dus binnen x-aantal dagen. Waarschijnlijk (hopelijk) vanuit Swakopmund en Walvis-Bay aan de kust.
Link naar de bijhorende foto's :
http://
picasaweb.google.com/107639105238694102532
Groetjes
Xxx Edith en Peter
Van Katima Mulilo naar Rundu
Dag beste familie, vrienden en lezers allemaal,
Sinds ons laatste verslag, zijn we weer wat verder getrokken. Westwaards deze keer, door de Caprivi, langs de grens met Angola. De Caprivi is een smalle strook land in het uiterste noorden van Namibie. Eigenlijk een soort uitstulpsel van Namibie, waar de Engelsen en Duitsen vroeger veel ruzie over gemaakt hebben. Deze smalle strook land van ongeveer 50 km breed heet nu het BwaBwata National Park en is één lange autosnelweg van 200 km lang met aan weerskanten bosjes en bomen, vol olifanten. Er staan dan ook overal waarschuwingsborden ivm de olifanten en er mag niet meer dan 80 km/u gereden worden. Het is momenteel nog einde regenseizoen en er is nog veel water overal, dus de olifanten leven zeer verspreid, maar we hebben er wel verschillende tegengekomen onderweg ! Eerst een groep van een tiental met een paar kleintjes. Ze schrokken zich rot toen we voorbij kwamen (héél weinig verkeer op deze baan) en ze liepen snel de boskes in. Wij weer te laat voor foto’s natuurlijk. Een half uurke later vonden we een oude mannekesolifant die aan het eten was aan de kant van de weg. We hebben al een straffe ervaring met eenzame mannekes, dus wij voorzichtig teruggedraaid voor een foto. Daar was onze grote vriend natuurlijk weer niet blij mee en met veel gebaar, flapperende oren en het uitbundig kapottrekken van wat takken liep hij de boskes in. Wij op onze hoede natuurlijk en voet op de gaspedaal, maar we hébben een foto. Wel van zijnen achterkant, maar het is wel degelijk een foto he mensen !!
Na 100 km bereikten we Kongola, waar we gekampeerd hebben in Bumhill Camp. Dat is een wilde kampsite in het bos, aan de over van de Kwando-River. Deze prachtige kampsite wordt uitgebaat door de plaatselijke dorpen, en de opbrengst gaat naar het onderhoud van het park en het behoud en de bescherming van de dieren. En wat een kampsite : een prachtige plek midden in het bos, met eigen openlucht wc en warmwaterdouche (zonnepanelen), een 3 meter hoog platform met een weids uitzicht op de omgeving en een plek om vuur te maken. Op het weggetje naar het kamp, werden we verwelkomd door een troep bavianen, een groepje impala’s, een kudu (soort groot hert) en een familie knaagdiertjes. Tijdens het opzetten van ons kamp hoorden we gedoe in het water van het riviertje (zo’n 30 meter van ons vandaan) en het bleek vol nijlpaarden te zitten. De hele avond en nacht hebben ze zitten grommen en knorren en rondpeddelen in het water. Prachtig om te zien van op ons platvorm en om s’nachts bij in slaap te vallen. Hoewel we wel eerlijk moeten toegeven dat het toch weer spannend was. Peter had alweer snel een vuur gemaakt : dat geeft toch altijd een veilig gevoel in het donker met al die dieren rondom en we lagen weer vroeg in onze daktent te luisteren naar de geluiden van de nacht. Maar een super-ervaring natuurlijk. s’Morgens kregen we bezoek van een kleine witte aap in de boom boven ons. Eerst vrij onschuldig (hij zat wat blaadjes te eten), maar voor we het wisten was hij er bijna met ons brood vandoor. Hij nam er een grote hap uit en toen Peter gevaarlijk met de broodplank zwaaide liet hij het vallen. Nadien heeft hij nog geprobeerd maar we waren alle drie op onze hoede. Terwijl een van ons beiden de aap in de gaten hield en probeerde ontbijt te maken, moest de andere een groep bijen wegjagen van de daktent, want die hadden besloten dat dat een prima plek zou zijn voor een nieuwe nest en ze gingen al hun “vrienden” halen, waardoor we na een uurtje met zo’n 50 bijen rond den auto zaten. Uiteindelijk hebben we ze weggejaagd met een smeulende, rokende tak van ons vuur. Missie volbracht zoals echte bushmensen.
Toen ging het verder naar het veelbelovende Ngepi Camp in de buurt van Bagani (het westelijke einde van de Caprivi). We hadden deze lodge/campsite gevonden op het internet en het zag er heel gezellig uit aan de oever van de Okavango-River. Het weggetje daar naartoe was wel heel tof : we moesten eerst weer een paar kilometer door het zand baggeren en dan een rivier oversteken door het water. Altijd spannend want je weet nooit hoe diep het zal zijn. Maar dat viel mee (ongeveer een halve meter) en het was een goeie keien-bodem, dus geen enkel probleem, alleen plezier !! Toen we het kamp bereikten, bleek ook hier de regen zijn werk gedaan te hebben en de plassen rond het kamp waren zéér diep (dieper dan de rivier), dus alweer spannend 4x4 rijden om aan onze kampplek te geraken. De ligging van het kamp was heel mooi, aan de snelstromende Okavango, die een zeer hoog peil bereikt had. En alweer de nijlpaarden die zaten te knorren. Krokodillen zitten in deze streek ook overal, maar die hebben we nog niet gezien. En we gaan natuurlijk niet zwemmen he ! De lodge bleek wel leuk, maar een saaie, droge (en dure !) bedoening met eigenlijk onvriendelijke mensen dus we zijn daar na een nachtje kamperen al snel weer vertrokken. Soms lijkt een plek leuk op het internet, maar blijkt dan toch tegen te vallen. Kan gebeuren he, maar dat is ons gelukkig nog niet veel overkomen. Meestal zijn we aangenaam verrast, vooral dan door onverwachte plekken hier. En alweer hebben we leuke mensen ontmoet : een stel gepensioneerde Fransen, die met hun Landrover vanuit Frankrijk vertrokken waren en na een half jaar rondtrekken door het Midden Oosten en Oost Afrika in Namibië waren aangekomen. We hebben de hele avond ervaringen en kamp-adressen uitgewisseld. Leuk !!
Gisteren hebben we dan nog een 200 km verder westwaards gereden en nu zitten we op een schaduwrijke campsite in Rundu. Dit gezellige, drukke Afrikaanse stadje ligt aan de grens met Angola. Onze campsite ligt in de Ngandu River Lodge.
De naam “lodge” klinkt altijd indrukwekkend, maar betekent niet altijd zoveel. Er zijn natuurlijk dure lodges, waar je voor een kamer of safari-tent minstens zo’n 250 euro per nacht betaald met alles derop en deraan (eten, drinken, gamedrives, …), maar die laten we links liggen he. Sommige andere lodges zijn prima gelegen en je kan er altijd kiezen tussen een kamer (in alle prijzen) of een campsite waar je kan kamperen met tent of daktent, zoals wij. De prijzen zijn prima voor het kamperen : altijd tussen 5 en 12 euro per persoon per nacht. Daarvoor krijg je meestal een mooie, heel grote schaduwrijke plek met een waterkraantje, een stopcontact, een barbecue en er is altijd een blok met toiletten en douches. Meer hebben we hier niet nodig he !! En als we het beu zijn om ons eigen potje te koken, is er aan de meeste lodges wel een restaurantje voor een hapje en een bar voor een biertje. En héél, héél soms, zoals jullie al ondervonden hebben hier, is er internet !!!!!!
En nu zitten we dus in Rundu. Dat is ook nog een verhaal, want we zijn hier vanmorgen allebei naar de dokter geweest in de Private Clinic.
Ik heb namelijk plots een pijnlijke peesontsteking gekregen in mijn rechterpols : van het zware jeeprijden (we hebben al 3600 km op onze teller staan). De dokter heeft me een spuit gegeven in mijn derrière en ik had nog Brufen bij, dus dat zou nu de komende dagen moeten gaan beteren. Het jeeprijden zal ik er zéééker niet voor laten : veel te leuk !!!
En Peter stond eergisteren ineens vol jeukende blaasjes en bultjes op zijn armen, vingers en nek. Bleek een planten-allergie te zijn : dat kwam van al dat houtsprokkelen met blote handen in de bush hahaha. Meneer blanke doktoor hier heeft hem pillekes en een zalfke gegeven en nu zou dat moeten beteren. Niks aan de hand dus en alweer een leuke ervaring. We hebben ervan geprofiteerd om efkes door het drukke stadje te wandelen en dat was heel gezellig (heel levendig met veel lawaai en zo, zoals het hoort in Afrika).
We blijven hier nog een dagje hangen om onze pijntjes te laten genezen, een waske te doen enzo, en dan trekken we morgen verder zuidwaards, stilaan richting Windhoek. Want binnen een weekje komen onze zonen Jens en Robbe aan in Windhoek en dan moeten we ze gaan ophalen op het vliegveld. Ze zullen een dag of 10 met ons door Namibie trekken. We kijken ernaar
Er staat nog heel wat op het programma de komende weken : Sossusvlei (de beroemde duinen), Swakopmund en Walvis Bay (aan zee, waar we een katamaran-tocht gaan maken met de jongens), een bezoek aan de beroemde zeehonden-kolonie, en natuurlijk een dag in het bekende wildpark Etosha. Hopelijk krijgen we daar nog wat meer dieren te zien (tot nu toe weinig vanwege het regenseizoen).
Er valt dus de komende weken nog heel wat te lezen hier (allee…. hopelijk, want alles hangt van de beschikbaarheid van internet op onze tochten).
Einde van dit (alweer lange) verhaal. We hopen nog steeds dat jullie meegenieten met ons en we zijn altijd hééél blij met jullie reacties.
Link naar de bijhorende foto's :
http://
picasaweb.google.com/107639105238694102532
Veel groetjes en dikke kussen
Xxx Edith en Peter
Sinds ons laatste verslag, zijn we weer wat verder getrokken. Westwaards deze keer, door de Caprivi, langs de grens met Angola. De Caprivi is een smalle strook land in het uiterste noorden van Namibie. Eigenlijk een soort uitstulpsel van Namibie, waar de Engelsen en Duitsen vroeger veel ruzie over gemaakt hebben. Deze smalle strook land van ongeveer 50 km breed heet nu het BwaBwata National Park en is één lange autosnelweg van 200 km lang met aan weerskanten bosjes en bomen, vol olifanten. Er staan dan ook overal waarschuwingsborden ivm de olifanten en er mag niet meer dan 80 km/u gereden worden. Het is momenteel nog einde regenseizoen en er is nog veel water overal, dus de olifanten leven zeer verspreid, maar we hebben er wel verschillende tegengekomen onderweg ! Eerst een groep van een tiental met een paar kleintjes. Ze schrokken zich rot toen we voorbij kwamen (héél weinig verkeer op deze baan) en ze liepen snel de boskes in. Wij weer te laat voor foto’s natuurlijk. Een half uurke later vonden we een oude mannekesolifant die aan het eten was aan de kant van de weg. We hebben al een straffe ervaring met eenzame mannekes, dus wij voorzichtig teruggedraaid voor een foto. Daar was onze grote vriend natuurlijk weer niet blij mee en met veel gebaar, flapperende oren en het uitbundig kapottrekken van wat takken liep hij de boskes in. Wij op onze hoede natuurlijk en voet op de gaspedaal, maar we hébben een foto. Wel van zijnen achterkant, maar het is wel degelijk een foto he mensen !!
Na 100 km bereikten we Kongola, waar we gekampeerd hebben in Bumhill Camp. Dat is een wilde kampsite in het bos, aan de over van de Kwando-River. Deze prachtige kampsite wordt uitgebaat door de plaatselijke dorpen, en de opbrengst gaat naar het onderhoud van het park en het behoud en de bescherming van de dieren. En wat een kampsite : een prachtige plek midden in het bos, met eigen openlucht wc en warmwaterdouche (zonnepanelen), een 3 meter hoog platform met een weids uitzicht op de omgeving en een plek om vuur te maken. Op het weggetje naar het kamp, werden we verwelkomd door een troep bavianen, een groepje impala’s, een kudu (soort groot hert) en een familie knaagdiertjes. Tijdens het opzetten van ons kamp hoorden we gedoe in het water van het riviertje (zo’n 30 meter van ons vandaan) en het bleek vol nijlpaarden te zitten. De hele avond en nacht hebben ze zitten grommen en knorren en rondpeddelen in het water. Prachtig om te zien van op ons platvorm en om s’nachts bij in slaap te vallen. Hoewel we wel eerlijk moeten toegeven dat het toch weer spannend was. Peter had alweer snel een vuur gemaakt : dat geeft toch altijd een veilig gevoel in het donker met al die dieren rondom en we lagen weer vroeg in onze daktent te luisteren naar de geluiden van de nacht. Maar een super-ervaring natuurlijk. s’Morgens kregen we bezoek van een kleine witte aap in de boom boven ons. Eerst vrij onschuldig (hij zat wat blaadjes te eten), maar voor we het wisten was hij er bijna met ons brood vandoor. Hij nam er een grote hap uit en toen Peter gevaarlijk met de broodplank zwaaide liet hij het vallen. Nadien heeft hij nog geprobeerd maar we waren alle drie op onze hoede. Terwijl een van ons beiden de aap in de gaten hield en probeerde ontbijt te maken, moest de andere een groep bijen wegjagen van de daktent, want die hadden besloten dat dat een prima plek zou zijn voor een nieuwe nest en ze gingen al hun “vrienden” halen, waardoor we na een uurtje met zo’n 50 bijen rond den auto zaten. Uiteindelijk hebben we ze weggejaagd met een smeulende, rokende tak van ons vuur. Missie volbracht zoals echte bushmensen.
Toen ging het verder naar het veelbelovende Ngepi Camp in de buurt van Bagani (het westelijke einde van de Caprivi). We hadden deze lodge/campsite gevonden op het internet en het zag er heel gezellig uit aan de oever van de Okavango-River. Het weggetje daar naartoe was wel heel tof : we moesten eerst weer een paar kilometer door het zand baggeren en dan een rivier oversteken door het water. Altijd spannend want je weet nooit hoe diep het zal zijn. Maar dat viel mee (ongeveer een halve meter) en het was een goeie keien-bodem, dus geen enkel probleem, alleen plezier !! Toen we het kamp bereikten, bleek ook hier de regen zijn werk gedaan te hebben en de plassen rond het kamp waren zéér diep (dieper dan de rivier), dus alweer spannend 4x4 rijden om aan onze kampplek te geraken. De ligging van het kamp was heel mooi, aan de snelstromende Okavango, die een zeer hoog peil bereikt had. En alweer de nijlpaarden die zaten te knorren. Krokodillen zitten in deze streek ook overal, maar die hebben we nog niet gezien. En we gaan natuurlijk niet zwemmen he ! De lodge bleek wel leuk, maar een saaie, droge (en dure !) bedoening met eigenlijk onvriendelijke mensen dus we zijn daar na een nachtje kamperen al snel weer vertrokken. Soms lijkt een plek leuk op het internet, maar blijkt dan toch tegen te vallen. Kan gebeuren he, maar dat is ons gelukkig nog niet veel overkomen. Meestal zijn we aangenaam verrast, vooral dan door onverwachte plekken hier. En alweer hebben we leuke mensen ontmoet : een stel gepensioneerde Fransen, die met hun Landrover vanuit Frankrijk vertrokken waren en na een half jaar rondtrekken door het Midden Oosten en Oost Afrika in Namibië waren aangekomen. We hebben de hele avond ervaringen en kamp-adressen uitgewisseld. Leuk !!
Gisteren hebben we dan nog een 200 km verder westwaards gereden en nu zitten we op een schaduwrijke campsite in Rundu. Dit gezellige, drukke Afrikaanse stadje ligt aan de grens met Angola. Onze campsite ligt in de Ngandu River Lodge.
De naam “lodge” klinkt altijd indrukwekkend, maar betekent niet altijd zoveel. Er zijn natuurlijk dure lodges, waar je voor een kamer of safari-tent minstens zo’n 250 euro per nacht betaald met alles derop en deraan (eten, drinken, gamedrives, …), maar die laten we links liggen he. Sommige andere lodges zijn prima gelegen en je kan er altijd kiezen tussen een kamer (in alle prijzen) of een campsite waar je kan kamperen met tent of daktent, zoals wij. De prijzen zijn prima voor het kamperen : altijd tussen 5 en 12 euro per persoon per nacht. Daarvoor krijg je meestal een mooie, heel grote schaduwrijke plek met een waterkraantje, een stopcontact, een barbecue en er is altijd een blok met toiletten en douches. Meer hebben we hier niet nodig he !! En als we het beu zijn om ons eigen potje te koken, is er aan de meeste lodges wel een restaurantje voor een hapje en een bar voor een biertje. En héél, héél soms, zoals jullie al ondervonden hebben hier, is er internet !!!!!!
En nu zitten we dus in Rundu. Dat is ook nog een verhaal, want we zijn hier vanmorgen allebei naar de dokter geweest in de Private Clinic.
Ik heb namelijk plots een pijnlijke peesontsteking gekregen in mijn rechterpols : van het zware jeeprijden (we hebben al 3600 km op onze teller staan). De dokter heeft me een spuit gegeven in mijn derrière en ik had nog Brufen bij, dus dat zou nu de komende dagen moeten gaan beteren. Het jeeprijden zal ik er zéééker niet voor laten : veel te leuk !!!
En Peter stond eergisteren ineens vol jeukende blaasjes en bultjes op zijn armen, vingers en nek. Bleek een planten-allergie te zijn : dat kwam van al dat houtsprokkelen met blote handen in de bush hahaha. Meneer blanke doktoor hier heeft hem pillekes en een zalfke gegeven en nu zou dat moeten beteren. Niks aan de hand dus en alweer een leuke ervaring. We hebben ervan geprofiteerd om efkes door het drukke stadje te wandelen en dat was heel gezellig (heel levendig met veel lawaai en zo, zoals het hoort in Afrika).
We blijven hier nog een dagje hangen om onze pijntjes te laten genezen, een waske te doen enzo, en dan trekken we morgen verder zuidwaards, stilaan richting Windhoek. Want binnen een weekje komen onze zonen Jens en Robbe aan in Windhoek en dan moeten we ze gaan ophalen op het vliegveld. Ze zullen een dag of 10 met ons door Namibie trekken. We kijken ernaar
Er staat nog heel wat op het programma de komende weken : Sossusvlei (de beroemde duinen), Swakopmund en Walvis Bay (aan zee, waar we een katamaran-tocht gaan maken met de jongens), een bezoek aan de beroemde zeehonden-kolonie, en natuurlijk een dag in het bekende wildpark Etosha. Hopelijk krijgen we daar nog wat meer dieren te zien (tot nu toe weinig vanwege het regenseizoen).
Er valt dus de komende weken nog heel wat te lezen hier (allee…. hopelijk, want alles hangt van de beschikbaarheid van internet op onze tochten).
Einde van dit (alweer lange) verhaal. We hopen nog steeds dat jullie meegenieten met ons en we zijn altijd hééél blij met jullie reacties.
Link naar de bijhorende foto's :
http://
picasaweb.google.com/107639105238694102532
Veel groetjes en dikke kussen
Xxx Edith en Peter
zaterdag 3 april 2010
Alweer een beetje geduld gevraagd
Hei lieverds allemaal in Belgie en omstreken,
Ik zit hier rap-rap op ne meneer zijn computer te tokkelen omdat ik nog ne laatste email naar onze zonen moest sturen vooraleer ze maandag ook naar hier vertrekken.
Er liggen 2 spsnnende verhalen met foto's te wachtenom op de blog te zetten, maar dat kan ik die meneer nu niet aandoen. Duurt te lang.
De verhalen zijn al geschreven en de foto's staan klaar, dus nog even geduld en zodra we weer wifi of betaalde internet vinden (nu mag ik effe gratis :-) laden we alles op en dan kunnen jullie weer verder lezen.
Tot zo snel mogelijk !
En bedankt voor de lieve reacties he (we hebben ze rap efkes kunnen lezen
:-))
xxx
Edith en Ptere
Ik zit hier rap-rap op ne meneer zijn computer te tokkelen omdat ik nog ne laatste email naar onze zonen moest sturen vooraleer ze maandag ook naar hier vertrekken.
Er liggen 2 spsnnende verhalen met foto's te wachtenom op de blog te zetten, maar dat kan ik die meneer nu niet aandoen. Duurt te lang.
De verhalen zijn al geschreven en de foto's staan klaar, dus nog even geduld en zodra we weer wifi of betaalde internet vinden (nu mag ik effe gratis :-) laden we alles op en dan kunnen jullie weer verder lezen.
Tot zo snel mogelijk !
En bedankt voor de lieve reacties he (we hebben ze rap efkes kunnen lezen
:-))
xxx
Edith en Ptere
Abonneren op:
Posts (Atom)
