Ons luilekker verblijf in de franse Aquitaine, meerbepaald in Montalivet, was één en al rust.
We hebben onze laatste boeken uitgelezen, lekker gegeten en lekker niks gedaan.
Ook de laatste witte stukken laten bijbruinen. Da's soms wel nodig, want als je maanden aan een stuk in short en t-shirt rondloopt, krijg je prachtige bruine benen, knappe bruine armen en een gezond bruin koppeke.
Maar al de rest blijft Belgisch wit en dat is écht geen zicht.
Dat is nu dus bijgewerkt.
En toen was het na 5 dagen weer inpakken geblazen, want het begon te kriebelen om langs de franse westkust te rijden en .... eerlijk gezegd..... begonnen we toch stillekes te verlangen om efkes het thuisfront terug te zien.
Met andere woorden : we waren wel een beetje uitgekampeerd.
Zeker niet het buitenleven, want dat was zalig.
24 uur per dag in de frisse lucht is gewoon niet te evenaren.
Ook het slapen in de daktent is een verslaving : we hebben zoooo lekker geslapen in die daktent, da's met geen woorden te beschrijven.
Wat ons begon tegen te steken was het Europese "camping"-leven.
Jullie hebben gezien dat we op hele mooie plekken gekampeerd hebben : hoe landelijker en hoe kleiner, hoe beter.
Maar .... we hebben ons ook dikwijls tevreden moeten stellen met een klassieke franse, spaanse of portugese "doorsnee"-camping.
Dat wil zeggen : alles op een hoopje bij elkaar, massa-sanitair (al dan niet proper en gehorig), rondlopen met een rol wc-papier onder je arm, reuze-mobilhomes, openbare familie-ruzies, gapende en glurende buren,...
Enfin, ik moet er geen tekeningske bij maken zeker ? Dat steekt na een tijdje wel tegen.
Maar, de franse westkust lonkte toch nog, dus wij weer op pad.
Van Montalivet zijn we naar de Charentes en de Vendée gereden (gebied onder Bretagne).
Daarvoor moesten we in Royan de "bac" (ferry) nemen naar Pointe de Grave.
Met den auto op den boot is altijd een beetje avontuur he :-) En avontuur hebben we héél graag : al is het maar voor een halfuurke !
Een van mijn kampeer-"bijbeltjes" sprak van de mooiste strandcamping van Frankrijk, dus daar moesten we natuurlijk ook eens geweest zijn.
De camping lag op L'Ile de Noirmoutier. We hadden er nog nooit van gehoord, maar het was prachtig.
Na een mooie rit door de glooiende landschappen van het binnenland aan de westkust, gingen we een lange brug over en kwamen we op het eiland aan.
Er was ook de mogelijkheid om over te steken via een héél oude kasseiweg (de Gois), maar die loopt 2 meter onder water bij hoogtij en dat was natuurlijk net toen we daar aankwamen.
Onze avontuurs-koppekes wilden het nog wel proberen, maar 2 meter water is toch wel wat "hoog gegrepen" ;-)
Dus wij braaf over de brug en dan naar de andere kant van het eiland.
Overal rondom zagen we zout-winning : vierkante plassen water die ze op een bepaald moment bij hoogtij laten vollopen, dan afsluiten met een soort sluis en laten uitdrogen in de hete zon. Hetgeen overblijft is naar het schijnt het beste zout ter wereld.
Ook de oester- en coquilles-kwekerijen van L'Ile de Noirmoutier zijn beroemd. Overal langs de weg gezellige boerderijkes waar oesters en ander lekkers verser dan vers kunnen geproefd worden.
Dit eiland was echt een aangename ontdekking !
Uiteindelijk hadden we de camping gevonden, vlak bij het gezellige dorp Noirmoutier.
Een dorp met een gezellig centrum en een prachtig kanaal met hele leuke jacht- en vissershaven. Wel toeristisch, maar heel gemoedelijk allemaal. Alles en iedereen heel relax.
De camping zelf was redelijk "vol" (zie hierboven mijn beschrijving van een "typische" Europese camping), maar de ligging was werkelijk héél mooi.
Letterlijk OP het strand.
We hadden daar zeer veel bekijks met onze daktent : mensen kwamen zelfs foto's nemen.
Dat hebben we heel de reis door zuidelijk Europa meegemaakt : mensen kunnen er niet bij hoe snel, handig en ruim zo'n daktent is.
Na een relatief rustige camping-nacht hebben we een mooie strandwandeling gemaakt en hebben we besloten om toch ooit naar dit eiland terug te komen.
Niet om te kamperen, maar om ooit een huisje te huren voor als we eens een rustige vakantie in de frisse zeelucht nodig hebben. Ideaal daar !
Zal wel weer eens nodig zijn als we weer beginnen werken ...... aaaaargh !!!
Toen we wegreden van het eiland was de Mont St Michel onze volgende bestemming. Ik wou die rare beroemde "puist in het landschap" met een kathedraal erop wel eens zien.
We wisten dat het uiterst toeristisch zou zijn, dus we besloten de boel vanop afstand te bekijken.
In een ander van mijn boekjes, vond ik een speciale bed- en breakfast, thuis bij een hele speciale franse madame, en met zicht op de Mont St Michel.
We wisten niet direct een camping te vinden in de buurt, dus een nachtje in een gewoon bed (aan een economisch prijsje) kon er nog wel bij.
Na een aantal telefoontjes vonden we het huis van Mme Hélène : een prachtig groot bretoens huis op een heuvel (la corniche), met een waakhond, een paard + ezel in de tuin en een paar kersebomen (VOL rijpe kersen !).
Mme Hélène bleek een kloeke en zéér gastvrije dame op leeftijd.
We kregen een haar mooiste kamer op het gelijkvloers, met ons eigen tuintje en, inderdaad, een prachtig zicht op de Mont St.Michel (heel mooi verlicht s'nachts) en de zee in de verte.
Ooit kwam de zee tot bijna aan haar achtertuin, maar blijkbaar heeft Holland (tja) daar een groot gebied drooggelegd (dat kunnen ze goed he de Hollanders) voor de landbouw en nu ziet ze alles alleen nog in de verte.
s'Avonds aten we lekker in een klasse-camping-restaurant vlakbij : dat bleek dus een hele mooie, kleine rustige camping te zijn waarvan we niets wisten.
Genoteerd (mét visitekaartje) voor de volgende keer dus.
Oja, op een van de twee foto's hieronder eet Peter een blokje pure chocolade : zoals jullie aan zijn gezicht konden zien, was dat làng geleden :-))
We kregen s'morgens van Mme. Hélène een werkelijk ENORM ontbijt, bediend met de nodige franse flair en charme en met tevreden blik van de (eigenlijk toch wel lieve) waakhond.
Na een goeiendag aan paard en ezel, en na het plukken van een hoop kersen voor onderweg, namen we afscheid van de exentrieke Mme.Hélène.
Reizen brengt altijd verrassingen mee he ! En je ontmoet de meest boeiende mensen !
Na een kort ritje konden we de Mont St.Michel van dichtbij gaan bekijken.
Toch wel indrukwekkend en speciaal, maar zoooooveeeel volk (hele files met bussen en een immense volle parking). We hebben dus efkes gekeken, een foto genomen en zijn dan snel omgekeerd en weggereden.
We zijn een beetje allergisch aan het worden aan massa's !
Verder ging het, door de prachtige Bretoense landschappen (mét een toevallige lunch-stop in een héél mooi dorp - naam vergeten), richting Normandie.
Onderweg moesten we stoppen aan een spoorweg-overgang. En wat kwam daar voorbij : een echte stoomtrein. Raar !
Onze bestemming : Etretat en Fécamp.
Waarom ? Omdat ik daar ooit (minstens 15 jaar geleden) een stop gemaakt met een toffe collega, na een lange, drukke en zware werkweek in de haven van Le Havre.
We besloten indertijd om even niet direct de snelweg op te gaan, maar een welverdiende toeristische tussenstop in Etretat te maken.
En toen was ik danig onder de indruk van het dorp, het strand en de prachtige kustlijn.
Daarom gingen onze laatste stops dus Etretat en Fécamp worden.
Toen we eerst in Fécamp aankwamen wilden we graag stoppen om even aan de mooie haven rond te wandelen en misschien een vers viske te eten, maar de hele stad was zo veranderd en zo druk dat we besloten gewoon direct naar Etretat door te rijden. Ik vond zelfs de gezellige terraskes aan de vissershaven van Fécamp niet meer terug.
Er kan toch veel veranderen op 15 jaar he !
Het was wel enorm indrukwekkend om de mist vanuit de zee over het stadje te zien neerdalen.
Wij dus naar Etretat.
De enige camping daar was een Camping Municipale, op een kwartiertje wandelen van het dorp. De camping was weer zo'n typische : redelijk volgestouwd met caravans en mobilhomes, maar al bij al toch niet te groot en relatief rustig. We werden weer als aliens bekeken met onze geliefde jeep, daktent en simpele kampeer-spullekes, maar dat waren we ondertussen wel gewoon.
We zijn dan op ons gemakske naar Etretat gewandeld, hebben de klippen bewonderd, door het dorp gewandeld en lekkere Normandische mosseltjes (klein maar pittig) gegeten.
Etretat was niet meer hetzelfde : zéér toeristisch, maar toch nog redelijk gezellig om effe rond te lopen.
Natuurlijk was het ondertussen al juli geworden en de stroom vakantiegangers begon overal langzaam aan te zwellen, dus ons koppeke stond huiswaards.
Na een lange rit via Amiens, Valenciennes, Mons, Charleroi naar Hasselt.
Want, net als bij de start van deze reis, moesten we natuurlijk eerst gaan "afsluiten" bij onze makkers in Hasselt.
Kwestie van een laatste keer in de daktent slapen en de cirkel rond te maken. Van Hasselt naar Hasselt, via Frankrijk, Spanje en Portugal in twee maanden :-))
We hebben alvast een lekkere afkoelende duik in het zwembadje genomen, want het was hééét in Belgie (dat was op 9 en 10 juli).
En nu zitten Suske en Wiske dus weer thuis in Antwerpen.
We gaan nu 6 weken genieten van al het leuke van t'Stad, van terraskes met goeie vrienden, barbeques, bijbabbelen met familie en kroost en nog meer plezante dingen, hopelijk met mooi zomerweer en, vooral, zonder verplichtingen !!
En natuurlijk moeten de komende reizen nog een beetje voorbereid worden.
Eerst vlieg ik naar Nashville voor een langverwachte reunie met goeie ouwe schoolvrienden. Daar kijk ik echt wel naar uit i
En vlak daarna, op 17 september, verdwijnen we voor drie maanden naar Nieuw Zeeland en Australie, met tussendoor een kort strandreisje naar een eilandje in de Stille Zuidzee, en terug langs Bali en Java.
Dat vraagt toch minstens een kleine routeplanning :-))
Natuurlijk houden we jullie allemaal vanaf september weer volledig op de hoogte van onze grote en kleine avonturen !
We blijven het super vinden dat jullie allemaal zo met ons meereizen. Het is altijd een plezier om onderweg te zien (aan de reacties) en te horen dat zoveel mensen onze schrijfsels hebben gelezen.
En om af te sluiten hebben we nog één vraag ! Sinds kort hebben we een nieuwe "volger" met de naam HA.
We zijn raaaaazend benieuwd wie deze mysterieuze persoon nu eigenlijk is, dus ik zou zeggen : laat de onbekende zich snel bekend maken :-)
Heel veel lieve groetjes, voor sommigen tot binnenkort voor een pintje ergens, en voor alle anderen : tot in september !
(als er ons ondertussen nog wereldschokkende dingen overkomen in Antwerpen, dan laten we dat hier zeker weten, dus hou de boel regelmatig in de gaten)
xxx
Edith en Peter
